ಅದೊಂದು ದಿನ ಹೇರ್ ಕಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿಸಲು ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಕತ್ತರಿಯಾಡಿಸಲು ಶುರುಮಾಡಿದ ಕ್ಷೌರಿಕ ಜೊತೆಗೆ ಮಾತು ಶುರುಹಚ್ಚಿಕೊಂಡ. ನಾನು ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲೇ ಆದಿಮಾನವನ ಲುಕ್ ಇದೆ. ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತಾಡುತ್ತ ಮಾತಾಡುತ್ತ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಮಂಗ್ಯಾ ಕಂಡಂಗೆ ಕಾಣುವ ಹಾಗೆ ಕಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಾನು ಅಂತ ಆತಂಕ. ಅದಕ್ಕೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಅವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಯಾವದೇ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸುವದು ಕ್ಷೌರಿಕನ ಮುಂದೆಯೇ ತಾನೇ?
ಕ್ಷೌರಿಕನ ಮಾತು ದೇವರು ದಿಂಡರ ಬಗ್ಗೆ ಹೊರಳಿತು. 'ದೇವರೂ ಇಲ್ಲ. ದಿಂಡರೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಬೊಗಳೆ!' ಅಂದುಬಿಟ್ಟ. ನಾನೇನಾದರೂ ಹೇಳಬಹುದೇನೋ ಅಂತ ನೋಡಿದ. ಹೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಬಹಳವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಮೊದಲು ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಲಿ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತೆ. ಅವನಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರಾಶೆಯಾಗಿರಬೇಕು. ಅದರೂ ತನ್ನ ನಾಸ್ತಿಕವಾದದ ಇನ್ನಿತರ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೊರೆಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ.
ಕಟಿಂಗ್ ಮುಗಿಯಿತು. ಎದ್ದು, ರೊಕ್ಕ ಕೊಟ್ಟು ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ. ರಸ್ತೆಗೆ ಬಂದು ನಿಂತೆ. ಆಚೀಚೆ ನೋಡಿದೆ. ಏನೋ ಹೊಳೆಯಿತು. ಮತ್ತೆ ಕ್ಷೌರಿಕನ ಅಂಗಡಿ ಹೊಕ್ಕಿಬಿಟ್ಟೆ.
'ಏನು ಸಾರ್? ವಾಪಸ್ ಬಂದ್ರೀ?' ಅಂದ ಕ್ಷೌರಿಕ.
'ನಿನ್ನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಷೌರಿಕರೇ ಇಲ್ಲ! ನಿನ್ನ ಅಂಗಡಿ ಒಂದೇ ಏನು, ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಕ್ಷೌರಿಕರು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ!' ಅಂದುಬಿಟ್ಟೆ.
'ಏನಂತ ಮಾತಾಡ್ತೀರಿ? ಈಗ ತಾನೇ ನಿಮಗೇ ಕಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನಲ್ಲ ಸ್ವಾಮೀ!? ನಾನು ಕ್ಷೌರಿಕನಲ್ಲವೇ?' ಅಂತ ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿದ.
'ಇರಬಹುದು. ಆದರೂ ಯಾಕೋ ಸಂಶಯ,' ಅಂದೆ.
'ಹ್ಯಾಂ!?' ಅನ್ನುವಂತೆ ನೋಡಿದ ಕ್ಷೌರಿಕ. ಫುಲ್ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿನ್ಹೆ.
'ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊರಗೆ ಬನ್ನಿ. ಒಂದು ನಿಮಿಷ,' ಅಂದೆ.
ಕೆತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ಬೋಳನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ. ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ ಆದರೆ ನಾನು ಚಾಲೆಂಜ್ ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನಲ್ಲ. ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕ್ಷೌರಿಕರೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ. ಹಾಗಾಗಿ ಗಿರಾಕಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಎರಡು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿ, ಹೊರಗೆ ಬಂದ.
'ಅಲ್ಲಿ ನೋಡು. ಓ, ಇಲ್ಲಿಯೂ ನೋಡು. ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಉದ್ದುದ್ದವಾಗಿ, ಅಸಡಾ ಬಸಡಾ ಕೂದಲು ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಓಡಾಡುತ್ತಿರುವ ಹಿಪ್ಪಿ ತರಹದ ಜನರೇ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರಿಗೂ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ಷೌರವಾದ ಲಕ್ಷಣಗಳಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಕ್ಷೌರದ ಅಂಗಡಿಯಿರುವ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕ್ಷೌರವಿಲ್ಲದ ಜನ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂದ ಮೇಲೆ ನಿಮ್ಮ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಷೌರಿಕ ಇಲ್ಲ ಅಂತಲೇ ಅರ್ಥ. ಅಲ್ಲವೇ?' ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ.
ಹಿಪ್ಪಿ (ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಚಿತ್ರ)
ಕ್ಷೌರಿಕ ನನ್ನನ್ನು ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳವರೆಗೆ ನೋಡಿದ. ಯಾರೋ ಅಂಡೆ ಪಿರ್ಕಿ ಪಾರ್ಟಿ ಅಂದುಕೊಂಡಿರಬೇಕು. ಆ ಲುಕ್ ಕೊಟ್ಟ.
'ರೀ, ಸ್ವಾಮೀ! ನಮ್ಮ ಅಂಗಡಿಯೊಳಗೆ ಬಂದು, ನನ್ನ ಮುಂದೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಕೂತರೆ, ಕ್ಷೌರ ಮಾಡಬಲ್ಲೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಅಂಗಡಿ ಒಳಗೆ ಬರದೇ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ನಾವೇನು ಮಾಡೋಣ? ಹಾಗಂತ ಕ್ಷೌರಿಕರೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಅರ್ಥವೇ?' ಅಂತ ಸಣ್ಣಗೆ ಅಬ್ಬರಿಸಿದ.
'ದೇವರು ಇಲ್ಲ ಅಂದೆ ನೋಡು ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದೆ. ದೇವರೂ ಹಾಗೆಯೇ. ಆತನಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ, ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಿ, ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಕೃಪೆ ತೋರಬಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಮಾಡುವದರ ಬದಲಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ದೇವರಾದರೂ ಏನು ಮಾಡಿಯಾನು? ಅಷ್ಟೇ ವಿನಹ ದೇವರು ಇಲ್ಲ ಎಂದಲ್ಲ,' ಅಂದೆ. ಆತನ ಮರುಮಾತಿಗೆ ಕಾಯಲಿಲ್ಲ. ಹೊರಟುಬಂದೆ.
ತಿರುಗಿ ಮುಖ ನೋಡಿದೆ. ಗರಬಡಿದವನಂತೆ ನಿಂತಿದ್ದ. ದೇವರ ದರ್ಶನವಾಯಿತೋ ದೆವ್ವದ ದರ್ಶನವಾಯಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆತನಿಗೆ ತನ್ನ ನಾಸ್ತಿಕವಾದದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ತರಹದ ಸಂಶಯ ಮೂಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ನಿಜ.
of course, ಈ ಕಥೆ ತುಂಬಾ ಬಾಲಿಶ (childish) ಅನ್ನಿಸಬಹುದು ಬಿಡಿ. ಆದರೂ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾವೂ ಹೀಗೆಯೇ ಯಬಡರ ಹಾಗೆ (ವಿ)ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು ನೋಡಿ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿರಬಹುದು.
ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಮುಂದೆ ಕೂತು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದವರನ್ನು ಮಾತ್ರ ಆ ಭಗವಂತ ಸಲಹುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ನಂಬಲೇಬೇಕು ಅಂತೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುವಾಗ ನಂಬಿಕೆ, ಶ್ರದ್ಧೆ ಅನ್ನುವ ಎರಡು elements ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಅವುಗಳ ಶಕ್ತಿ ಅದೆಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ ಅಂದರೆ ಆಶಿಸಿದ್ದು, ಕೇಳಿದ್ದು ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ದೇವರ ಅನುಗ್ರಹ ಅಂತ ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಿ. ನಿಮ್ಮದೇ ಶ್ರದ್ಧೆ, ನಿಮ್ಮದೇ ನಂಬಿಕೆ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸಿ ಸಾಧನೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಥವಾ ಕಷ್ಟ ಪರಿಹಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. underlying principle ಅಂದರೆ ಅದೇ ಶ್ರದ್ಧೆ. ಅಂತಹದೊಂದು ಅಚಲ ಶ್ರದ್ಧೆ (unshakable faith) ಯಾವದರಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ ಸರಿ. ಕೆಲವರಿಗೆ ದೇವರ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ, ಶ್ರದ್ಧೆ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ದೇವರು ಎಂಬ concept ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಮೇಲೆಯೇ ಫುಲ್ ವಿಶ್ವಾಸ, ಶ್ರದ್ಧೆ, ನಂಬಿಕೆ ಎಲ್ಲ ಇರುತ್ತದೆ. ಅವರೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಸಾಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಕರ್ಮಾನುಸಾರ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರನ್ನು ದೇವರು ಅಂತ ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ದೇವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆರಾಧಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆ ನಂಬಿಕೆ, ಶ್ರದ್ಧೆಗಳೂ ಫಲ ಕೊಡುತ್ತವೆ.
ಶ್ರದ್ಧೆ ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಏನೂ ಕೈಹಿಡಿಯುವದಿಲ್ಲ. ಅದು ಮಾತ್ರ ನಿಜ. ಆಸಕ್ತಿಯಿಲ್ಲದ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆ ಮೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದೂ ಕಷ್ಟ. ಒಂದೋ ಗುರುಹಿರಿಯರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿ, ನಂಬಿ, ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದು. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಯಾವದರಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯಿರುತ್ತದೋ ಅದನ್ನೇ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡುವದು. ಮೊದಲನೇಯದು ಸುರಕ್ಷಿತ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಗುರುಹಿರಿಯರು ಹೇಳಿದ್ದು ಒಮ್ಮೆಲೇ ಪಥ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೂ ಅವುಗಳ ಮಹತ್ವ ನಂತರ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರು ತಮಗೆ ಹೊಳೆದಿದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿರುವದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಧರ್ಮದ ತಳಹದಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಆಸಕ್ತಿಯಿರುವದನ್ನೇ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಂದರೆ careful ಆಗಿರಿ ಅಂತ ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆಸಕ್ತಿಯಿರುವದೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗಿರಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲಿಡುತ್ತೀರಿ ಅನ್ನುವದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಖಬರು ಇರಲಿ.
Your network creates your net worth. - Sam Crowley
May be. Just know one thing - Net worth is not same as the self worth.
Build, enhance, nurture your networks. Fine. But like everything else in nature, let it happen naturally. Stop posturing to build fake relationships / networks, whether it is personal or professional.
As part of annoying corporate posturing, please stop inviting me to a quick coffee or even more ridiculous quick bite. That is what I call insufferable posturing. If our professional relationship is meant to develop into a fabulous win-win proposition, it will happen at its own time, at its own pace as long as you are fair to me. Be loyal. Be friendly. Deliver on your commitments. Be trustworthy. Be punctual and most importantly not a corporate a*$hole. I offer all this. That's why I expect and demand them in return.
Coffee people, quick bite people who forget their commitments or show up late to appointments because they were doing coffee or whatever else with others, forget it. You are just not going to jell with me. Coffee time, lunch time are my zen times. At those times, I rather enjoy my solitude than your company however nice you may be. And I don't drink my coffee quickly. And food, I eat leisurely and not quickly BITE! You do all that and that's why you carry Tums or whatever similar antacid shit wherever you go! Result of poor eating habits. What else you expect if you keep on doing quickie after quickie!?
Invite me to a meeting, working session, brainstorming session. That's fine. I will even show up 5 minutes ahead of time. Let's get some work done in a focused and disciplined manner. Let's repeat that. The feeling of accomplishment / achievement that follows will build the relationship slowly but steadily. No number of quickies, be it coffee or bite, going to get us there. Got it?
All my longstanding relationships, whether at work or elsewhere, have taken long time and a lot of time. They are all slow cooked to perfection. Somebody connecting with me on LinkedIn or Facebook and then expecting such a connection to leapfrog into a longstanding, solid relationship in one or ten stupid Starbucks visits (which I hate) is simply deluded. Move on.
PS: Not directed towards anybody in particular. Just my thoughts on what goes on at corporate workplaces. I do not have any such annoying people at work or elsewhere for which I am very grateful.
Share your good deeds on Facebook. You don't know who is going to be inspired by you and your good deeds and do similar good deeds. An example - I have been a supporter of micro-credit financing organization KIVA for last 10+ years. I have made several loans. Every time a loan is repaid, I send it back to the system in the form of another loan. Yesterday, I saw that my account had enough repayments to make another loan. I logged into KIVA, selected the first open loan and made the loan. At the end, I was offered with an option to share my latest loan and loan details, business details for which the loan has been made, etc. on the Facebook. I just hit 'share' and forgot about it.
Apparently, a college friend of mine saw it little later on FB. It seems he is passionate about the underlying technology / business for which I had made the loan. I had not even checked what I was making the loan for. That's not important for me. Later I came to know from my friend that it was for some solar products & related business. He is very passionate about solar technology and everything related to it. So he jumped on it and made his loan also to the same business.
I came to know all this only when he messaged me on FB later and asked some details. He was thankful that I shared my loan details on FB and it helped him to find something that he was passionate about and looking for an opportunity to make a difference.
While growing up, many of us have been taught not to share much news or talk much about our small little good deeds. I still think twice while sharing my donations, KIVA loans etc. on FB because of that deeply ingrained training 'You should never 'brag' about your donations, charities etc. in public' But now I am convinced that there is nothing wrong in sharing the facts objectively without having to brag about it. You don't know when you may inspire someone else do something similar or even better on much much larger scale.
If somebody misconstrues it as 'bragging', it is their problem. In all probability, such people just talk, do time pass and do no good. NADA. Who cares!?
Be good. Do good. And don't forget to share and inspire.
If you want to make small loans that make big difference, go to www.kiva.org.
A man was on his deathbed. Then a monk came and said, 'Be ready to leave. I will take you to the heaven.' The man was not yet ready to die. He said, 'Bless me with some more time on this earth, please.' The monk was surprised. 'Here I am showing him the path to the heaven and the liberation from this painful 'Samsara' and this man wants to prolong painful life on the earth,' he thought. But, as wished by the man, he gave him some more time and left.
After some months the monk returned. He was surprised to find that the man had in fact died but had chosen to be reborn as a cow. He asked why he had chosen to be born as a cow. The man said, 'My sons became parents. A lot of grand kids in the house. They all need milk badly. I could not see them going without adequate supply of milk. So, I became a cow.' The monk shook his head in disbelief and went away. He had come to take the man to heaven but instead had to grant the cow some more time so that it could get the satisfaction of feeding all the kids. 'Attachment! Attachment! This is one hard attachment to give up,' so saying the monk left.
The monk showed up once again after sometime. This time the man, who had become a cow, had died but had chosen to be born as a dog. 'What happened this time? Why have you become a dog?' the monk asked in surprise. The man said,'There is so much crime everywhere. I am concerned about the safety of my children, grand children, their property etc. Somebody needs to guard them and protect them. So, I became a dog this time. I know my time has come to die and go to heaven. But, I want to live some more time as a dog to complete my guard duty.' Once again monk left shaking his head muttering 'Attachment! Attachment! This is one hard attachment to give up.'
The monk returned for the third time to enable the man to reach the heaven. To his big surprise the man who was a dog last time had chosen to be born as a snake this time. The snake had chosen a corner to live and was guarding something zealously. 'What's up this time my man? Why one more rebirth rather than taking up the best offer of going to heaven and being liberated from this endless cycle of rebirths? Why one more rebirth? That too as a snake?' The man, now in the form of a snake, answered, 'I earned so much of money in my lifetime. I am not sure if my children and grandchildren can manage it properly. So I chose to be reborn as a snake. Who can guard the money better than a snake? I know. I know. I know it's time for me to go heaven and become one with the Lord. But, I want some more time on this earth as a snake. I just can't let all this money get squandered. Hard earned money. You know?'
The monk shook his head in utter disgust. 'Here is a man who, because of his good deeds, has the good fortune of making into heaven and be with the Lord. But, look at him and his attachment to his worldly life. He has extended his life three times now. That too choosing to be born as lower and more lower creatures. He needs some strong medication and that too a heavy dose,' so thinking, he came up with a idea.
He screamed at the top of his voice, 'Snake! Snake! I just saw a big snake here!' Everyone came out and started looking for the snake. They were all scared that there was a snake in the vicinity and had to find it and get rid of it for their own safety and peace of mind.
The snake hid itself. But they searched everywhere and found it. They thrashed it mercilessly. They did not know that it was their father, grand father which had donned the forms of a cow, a dog and now a snake. They did not know nor did they care that the snake was guarding their vast fortune. They just wanted to kill the snake. Somehow the snake managed to escape. It had been thrashed black and blue. It hid somewhere. The children were super happy when they found the treasure the snake was guarding. As soon as they found so much money hidden they forgot about the snake and everything else and got busy with making plans about how to spend all that money.
The injured snake saw all this and it finally realized, 'How stupid I was being so much attached to my family and to this worldly life. It was fair and expected out of me that I had to take care of my family and provide for them in my life. But when the time came to die and go to the Lord, it was time to shed all those attachments and move on. I wasted that opportunity not once but three times. I was so mired in all these worldly attachments that I did not even mind being reborn not once but three times as lower and still lower creatures. And what did I get for all this trouble? Almost got killed by own folks. It is time go,' so thinking the man prayed for the monk. The monk appeared smiling and no words were necessary this time. The man was finally ready to join him to be lead to the heaven. The snake shed its body finally. Since the man's ignorance (Ajnana) had been finally cured, he did not choose to or have to be reborn again. He joyfully left with monk and became one with the Lord.
==
Swami
Sukhabodhananda told this story in his book - Adi Shankaracharya's
Bhaja Govindam by Swami Sukhabodhananda. I was so impressed by it that I
had to write it up in my own words and in the way I understood. Excellent
little book. Highly recommended. == Copied from my Facebook status.
If you don't take the battle to their doorstep, they will surely bring it to yours.
After the Paris attacks, many countries may be still sitting complacently and thinking, 'Oh well! We are safe. Such attacks don't happen in our countries. As long ISIS or whatever does not bother us, why worry about them? Why attack them proactively?' This is the biggest mistake all those countries, especially the western countries that terrorists despise so much, can make. If you don't go after them, they will come after you. As simple as that.
Israel which has been tormented by terrorism ever since its inception has a very simple but powerful counter-terrorism formula. That is to relentlessly go after the terrorist leaders who sit in the comforts of some supporting country and plan this kind of operations. Make their lives really miserable. Kill them by any means. Once people start fearing for their lives and start watching their backs constantly, they can't plan this kind of attacks so easily. They are always worried when the covert operators from some country may target them.
This is exactly what Israel started doing after its athletes were first kidnapped and then killed during Munich Olympics (1972). It went after the PLO terrorist leaders and killed them one after another in spectacular operations all over the world. Last one to perish was Atef Beisiso in 1992. For 20 years Israelis were going after the terrorists responsible for 1972 Olympics massacre planning.
Once Israelis found the effectiveness of this counter-terrorism formula, they kept on improvising it and today their Kidon unit of Mossad has become such a powerful killing machine that it can carry out covert operations anywhere in the world with lethal stealth and precision. That has instilled the fear of GOD in every terrorist, regardless of his affiliation, who sits planning the next operation against Israel. An attack from Israelis is always at the front of his mind and significant portion of his energy and time is spent warding off such attacks. That stunts his ability to attack Israel.
In recent history Israelis killed Imad Mugniyeh, a Hezbollah big-shot, in the heart of Damascus, Syria. Blew up his vehicle. Killed the top weapons procurer of Hamas in Dubai. And many many more operations about which we will never come to know.
So, if anything has to be learned from PARIS attacks is you have to take the fight to them and not wait for it to come to you. Offense is the best defense. And random bombings of ISIS bases won't help much. That will only annihilate their cannon fodder (i.e. cheap worker bees). They can get many more idiots dime a dozen. Surgical covert operations aimed at eliminating the terrorist leadership are needed. Like the one that 'evaporated' Jihadi John of ISIS yesterday.
Look at Israel. No such attacks have happened and my prediction is will never happen there. Not on this scale. During 1990s many suicide bombings happened in Israel but not on this scale of mayhem.
All countries have a lot to learn from Israelis when it comes to counter-terrorism.
೧೯೭೮ ರ ದೀಪಾವಳಿ. ಅಂದರೆ ಮೂವತ್ತೇಳು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಆ ದೀಪಾವಳಿ ಮಾತ್ರ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಮುದ್ದಾಂ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಸ್ಪೆಷಲ್ ದೀಪಾವಳಿ.
ಏನು ಸ್ಪೆಷಲ್ ಆ ದೀಪಾವಳಿಯದು? ಅಯ್ಯೋ! ಆ ಒಂದು ವಾರ ಫುಲ್ ಜ್ವರ ಬಂದು ಬಕ್ಕಾ ಬೋರಲಾಗಿ ಮಲಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ದೀಪಾವಳಿಯ ಎಲ್ಲ ಪ್ಲಾನುಗಳು ಫುಲ್ ಚೌಪಟ್. ಎಷ್ಟೊಂದು ಪಟಾಕಿ ತಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಸಿರ್ಸಿ ಕಡೆಯಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ನೆಂಟರೂ ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ರೊಕ್ಕ, ಪಟಾಕಿ ಕೊಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದರು. ಅದು ಬೋನಸ್. ಮತ್ತೆ ಖಾದ್ಯಗಳಂತೂ ಬಿಡಿ. ಅವು ಇದ್ದದ್ದೇ. ದೀಪಾವಳಿ ಫರಾಳ ಮುಕ್ಕುವದು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಮನೆ ಫರಾಳ, ಮಂದಿ ಮನೆ ಫರಾಳ ಎಲ್ಲ ಕೂಡಿಯೇ ಮುಕ್ಕುವದು.
ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಭರ್ಜರಿ ಜ್ವರ ಬಂದು ಅಮರಿಕೊಂಡುಬಿಡಬೇಕೇ!? ಎಲ್ಲ ಫುಲ್ ಶಿವಾಯ ನಮಃ! ಫುಲ್ ಬೆಡ್ ರೆಸ್ಟ್.
ಆ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಸಿಹಿ ಅಂತೇನಾದರೂ ಸೇವಿಸಿದ್ದರೆ ಅದು ಡಾಕ್ಟರ್ ಕೊಟ್ಟ ಸಿಹಿ mixture ಮಾತ್ರ. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿಯೇ ನಾಲ್ಕಾರು ಔಷಧಿ ಮಿಕ್ಸ್ ಮಾಡಿ ಒಂದು ತರಹದ ಸಿರಪ್ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಥಂಡಿ, ಕೆಮ್ಮು, ಜ್ವರ ಬಂತು ಅಂದರೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಬಿಳಿ ಮಾತ್ರೆ ಮತ್ತು ಸಿರಪ್ mixture. ಅದೇ ಖಾಯಂ. ಜ್ವರ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೆ ಒಂದೋ ಎರಡೋ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್. ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಮೆಡಿಸಿನ್ ತರಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಕಮ್ಮಿ. ಹಾಗಿತ್ತು ಆಗಿನ ಕಾಲ.
ಈ ಸಿರಪ್ ಕೆಲವು ಡಾಕ್ಟರ್ ಜನ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಹಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಕುವ ಬೇಸ್ ಸಿಹಿ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಆ mixture ನ್ನು ಸಿಹಿಯಾಗಿ ಮಾಡಲೂ ಬರುತ್ತದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೇ ಆ ೧೯೭೮ ರ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಜಡ್ಡು ಬಿದ್ದಾಗ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮ ರೆಗ್ಯುಲರ್ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ. ಪಾಟೀಲರು ಎಲ್ಲೋ ರಜೆ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅವರಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಕೆಟ್ಟ ಕಹಿಯಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ mixture ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಅವರ ಟ್ರೇಡ್ಮಾರ್ಕ್ mixture. ಅದರ ಕೆಟ್ಟ ಕಹಿ ರುಚಿಗೇ ಅರ್ಧ ಆರಾಮ್ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಕುಡಿಯಲು ಅಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಡಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನೇ ಕುಟ್ಟಿ ಪುಡಿಮಾಡಿ, ನೀರು ಬೆರೆಸಿ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು ಡಾಕ್ಟರ್ ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ. ನಮ್ಮದೇ ಬಾಟಲಿಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದು, ಕುಡಿದು, ನಮ್ಮ ಜ್ವರ ನಾವು ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಜ್ವರ ಒಂದೇ ಏನು ಆ ಕಹಿ ಸಿರಪ್ ರುಚಿಗೆ ಮೈಯಲ್ಲಿ ದೆವ್ವವಿದ್ದರೂ ಓಡಿಹೋಗಬೇಕು. ಹಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರ ಔಷಧ.
ಅದು ಏನೋ ಆಗಿ ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ನಂತರದ alternative ಡಾಕ್ಟರ್ ಅಂದರೆ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿ (ಮೇಡಂ). ಧಾರವಾಡದ ಕಮಲಾಪುರ ಮನೆತನವೇ ದೊಡ್ಡ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮನೆತನ. ಪ್ರಸೂತಿ ತಜ್ಞರು ಮತ್ತು ಹೆರಿಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಮಾಲೀಕರು. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ಅಲ್ಲಿ. ಅಂತಹ ಕಮಲಾಪುರ ಹಿರಿಯ ಡಾಕ್ಟರರ ಸೊಸೆ ಈ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರಣಿ ಬಾಯಿ. ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳ ತಜ್ಞರು (pediatrician) ಆಗಿದ್ದರು ಅಂತ ನೆನಪು. ಆದರೆ ಜನರಲ್ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಸಹಿತ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.
ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಜನ ಮನೆಗೇ ಬಂದು ನೋಡಿ ಹೋಗುವ ಹೌಸ್ ವಿಸಿಟ್ ಪದ್ಧತಿ ಇತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸಿನ ಡಾಕ್ಟರ ಮಂದಿ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸುತ್ತು ತಮ್ಮ ಕ್ಲಿನಿಕ್ ನಲ್ಲಿ ಪೇಷಂಟುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ, ಸುಮಾರು ಮಧ್ಯಾನ ಹನ್ನೆರೆಡು ಘಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹೌಸ್ ವಿಸಿಟ್ ಗಳಿಗೆ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊದಲೇ ಹೋಗಿ ಹೇಳಿಬರಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅದಕ್ಕಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡಿದ್ದು ನೆನಪಿಲ್ಲ. ರೆಗ್ಯುಲರ್ ಫೀ. ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಪರಿಚಯದವರೇ. ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ಪೇಷಂಟ್ ನೋಡಿ, ಮನೆ ಮಂದಿ ಜೊತೆ ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ಮಾತಾಡಿ, ಚಹಾ ಪಹಾ ಕುಡಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿ. ನಂತರ ಯಾರಾದರೂ ಹೋಗಿ ಔಷಧಿ, ಗುಳಿಗೆ ತಂದರೆ ಆಯಿತು. ಅದನ್ನೂ ಪೇಷಂಟ್ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಅವಿಷ್ಕಾರ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಬಿಡಿ. ಮನೆ ವಿಸಿಟ್ ಯಾವ ಡಾಕ್ಟರ್ ಕೂಡ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. 'ಸೀದಾ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿಬಿಡಿ. ಅಲ್ಲೇ ಬಂದು ನೋಡುತ್ತೇವೆ,' ಅನ್ನುತ್ತಾರೇನೋ ಈಗ. ಆದರೆ ಯೂರೋಪಿನ ಕೆಲವೊಂದು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆ ವಿಸಿಟ್ ಪದ್ಧತಿ ಇನ್ನೂ ಇದೆ ಅಂತ ಓದಿದ ನೆನಪು. ಅದೂ ಸರ್ಕಾರಿ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ. ಪುಣ್ಯವಂತರು ಬಿಡಿ ಅಲ್ಲಿಯವರು.
ಸರಿ. ನಾನು ಜ್ವರ ಬಂದು, ನರಳುತ್ತ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಎದ್ದು ಡಾಕ್ಟರ ಕ್ಲಿನಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೋಗುವಷ್ಟೂ ಕಸುವು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಫುಲ್ ಫ್ಲಾಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಹೋಗಿ ಹೇಳಿಬಂದರು ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿಗೆ. ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಟ್ರೀಟ್ಮೆಂಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಅದೇ ಮೊದಲಿರಬೇಕು. ಮಾಳಮಡ್ಡಿಯ ಮೇನ್ ರೋಡ್ ಮೇಲಿದ್ದ ಅವರ ಮನೆ, ಕ್ಲಿನಿಕ್ ಮುಂದೆ ಸಾವಿರ ಸರ ಓಡಾಡಿದರೂ ಅವರ ಬೋರ್ಡ್ ನೋಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆನೇ ಹೊರತೂ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಸುವಿದ್ದರೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆನೋ ಏನೋ. ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿಯೇ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ತಂದೆಯವರೋ, ಅಣ್ಣನೋ ಹೋಗಿ ಪಾಳಿ ಹಚ್ಚಿ ಬಂದಿದ್ದರು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಹನ್ನೆರೆಡು ಘಂಟೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ಅಲ್ಲೇ ಒಂದೆರೆಡು ಫರ್ಲಾಂಗ್ ದೂರದಲ್ಲಿ, ರಾಯರಮಠದ ರೋಡಿನಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆ. ಪರಿಚಯ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಡಾಕ್ಟರ್ ಕಿಟ್ ಬ್ಯಾಗಿನೊಂದಿಗೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮೇಡಂ ಹಾಜರ್.
ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು, ಮೂವತ್ತೈದು ವರ್ಷದ ಮೇಡಂ. ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದ್ದು ಅದೇ ಮೊದಲು. ನೋಡಿದರೆ ಅಂಜಿಕೆ ಬರುವಂತಹ ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. Very decent lady doctor.
ಎಲ್ಲ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿ, ಒಂದು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಅಂದರು. ಯಪ್ಪಾ! ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಅಂದ ಕೂಡಲೇ ಹೃದಯ ಕಿತ್ತಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಬಂತು. ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಅವರ ಭಯಾನಕ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ನೆನಪಾಯಿತು. ಅದು ಯಾವ ತರಹದ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರೋ ಏನೋ. ಸಹಿಸಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಯಮನೋವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ನೋವಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನ ಜಡ್ಡು ಎಲ್ಲ ಮರೆತು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ಒಂದು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಂತರ ಆ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ನೋವಿನ ಆರೈಕೆ ಮಾಡುವದೇ ದೊಡ್ಡ ಕೆಲಸವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೇನು ಬಿಸಿ ಶಾಖ ಕೊಡುವದು! ಅದಕ್ಕೇನು ಐಯೋಡೆಕ್ಸ್ ಹಚ್ಚಿ ನೀವಿಕೊಳ್ಳುವದು! ರಾಮಾ ರಾಮಾ! ಮೊದಲಿನ ಜ್ವರ ಅದು ಇದು ಎಲ್ಲ ಮರೆತೇ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರಿಣಿ ಬಾಯಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಅಂದಾಗ ಅದೇ ನೆನಪಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ತ್ರಾಣವಿದ್ದಿದ್ದರೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎದ್ದು ಓಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಬೇಡ ಅಂತ ಹಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅವತ್ತು ಫುಲ್ ಫ್ಲಾಟಾಗಿ ಶಿವಾಯ ನಮಃ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೇನು ಮಾಡುವದು? ಒಂದು ಭಯಂಕರ ಯಮನೋವಿನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲ ತೆರೆದುಕೊಂಡು ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಎಲ್ಲ ತೆರೆಯದೇ, ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸದೇ ಇದ್ದರೆ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಹೇಗೆ ಕೊಟ್ಟಾರು?
ಮೊದಲೇ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಮಾಂಸವಿಲ್ಲದ ಕೊಳಕೇಶಿ (ತೆಳ್ಳಗಿರುವವ) ನಾನು. ಅಂತವನಿಗೂ ಡಾ.ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಡಾಕ್ಟರರು ಕೈ ರಟ್ಟೆ ಮೇಲೆಯೇ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಚುಚ್ಚಿ ಕಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೊದಲೇ ತೆಳ್ಳಗಿನ ರಟ್ಟೆ. ಸೀದಾ ಎಲುಬಿಗೇ ಹೋಗಿ ಚುಚ್ಚಿದಷ್ಟು ನೋವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮೇಡಂ 'ರಟ್ಟೆಗೆ ಬೇಡ. ಕೆಳಗೆ ಬೆಟರ್' ಅಂದಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಬಿಚ್ಚಾಮಿ ಆಗಿ ಫುಲ್ ರೆಡಿ!
ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಅನುಭವದ ಭೀಕರತೆ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಕೆಲವು ತಂತ್ರಗಳಿದ್ದವು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುವದು. ಮತ್ತೆ ಆದರೆ ಮೂಗನ್ನು ಕೂಡ ಮುಚ್ಚಿಬಿಡುವದು. ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡಲು ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಸಾಕು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ tension ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ಹಚ್ಚುವ ಸ್ಪಿರಿಟ್ ವಾಸನೆ ಬಂದರೆ tension ಮತ್ತೂ ಹೆಚ್ಚು. ಕಣ್ಣು, ಮೂಗು ಮುಚ್ಚಿ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿಯೇ ಎಷ್ಟೋ ಆತಂಕ ಕಮ್ಮಿ.
ಅವತ್ತೂ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟೆ. 'Alright! Good boy! ಮುಗೀತು' ಅಂತ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿಯ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಬಂದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂತ. ಏನೂ ಜಾಸ್ತಿ ನೋವಾದ ಅನುಭವವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಅರೇ ಇಸ್ಕಿ! ಇಷ್ಟು ನಾಜೂಕಾಗಿಯೂ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತದೆಯೇ!? ಹಾಗಾದರೆ ಡಾ.ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಡಾಕ್ಟರ್ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುವಾಗೇಕೆ ಅಷ್ಟು ನೋವಾಗುತ್ತದೆ? What's the secret?
ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿ, ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟು, ಚಹಾ ಪಹಾ ಕುಡಿದು, ನಾಲ್ಕು ಮಾತಾಡಿ ಹೊರಟರು ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿ. ನಂತರ ಬಂದು ಔಷಧ, ಮಾತ್ರೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಹೇಳಿದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಹೋಗಿ ತರುತ್ತಾರೆ.
ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೋದ ಮೇಲೆ ತಂದೆಯವರನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. 'ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಡಾಕ್ಟರರು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುವಾಗ ಆ ಪರಿ ಭಯಂಕರ ನೋವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಡಾಕ್ಟರಿಣಿ ಬಾಯಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಜಾಸ್ತಿ ಏನೂ ನೋವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗುಂಗಾಡು (ಸೊಳ್ಳೆ) ಕಡಿದಂಗಾಯಿತು ಅಷ್ಟೇ. ಹ್ಯಾಂ?' ಮುಖದ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಕೊಕ್ಕೆ ಚಿನ್ಹೆ.
ತಂದೆಯವರು ನಕ್ಕು ಹೇಳಿದರು. ತಾತ್ಪರ್ಯ ಇಷ್ಟು. ನೀವೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ಜಮಾನಾದವರಾಗಿದ್ದರೆ ನಿಮಗೆ ನೆನಪಿರಬಹುದು. ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಔಷಧಿ ಬಾಟಲಿಗೆ ಒಂದು ರಬ್ಬರ್ ಬಿರಡೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಸ್ಪಿರಿಟ್ ನಿಂದ ಅದನ್ನು ಒರೆಸಿ, disinfect ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಸೂಜಿಯನ್ನು ಅದರೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಿಸಿ, ಬೇಕಾಗುವಷ್ಟು ಔಷಧವನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನಂತರ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಮಧ್ಯ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ಸ್ಟೆಪ್ ಇತ್ತು. ರಬ್ಬರ್ ಬಿರಡೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಔಷದಿ ಎಳೆಯುವ ಸೂಜಿಯೇ ಬೇರೆ ಮತ್ತು ನಂತರ ರೋಗಿಗೆ ಚುಚ್ಚುವಾಗ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಸೂಜಿಯೇ ಬೇರೆ. ರಬ್ಬರ್ ಬಿರಡೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಔಷಧಿ ಎಳೆಯುವ ಸೂಜಿ ದಪ್ಪಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಹಜ. ರಬ್ಬರ್ ಎಮ್ಮೆ ಚರ್ಮದ ತರಹದ ಇರುತ್ತದೆ ನೋಡಿ. ಹಾಗಾಗಿ ದಪ್ಪನೆಯ ಸೂಜಿ. ನಂತರ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಚುಚ್ಚುವ ಸೂಜಿ ತುಂಬ ತೆಳ್ಳಗೆ ಸಪೂರಕ್ಕೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಸಪೂರನೇ ಸೂಜಿಯಲ್ಲಿ ಚುಚ್ಚಿದರೆ ಜಾಸ್ತಿ ನೋವಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಗೊತ್ತಾಗಿರಬೇಕಲ್ಲ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಡಾಕ್ಟರರ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಯಾಕಷ್ಟು ನೋವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅಂತ? ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರದು ಎರಡಕ್ಕೂ ಒಂದೇ ಸೂಜಿ. ದಪ್ಪನೆಯ ಸೂಜಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಔಷಧ ಎಳೆದು, ಅದರಲ್ಲಿಯೇ ಚುಚ್ಚಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಶಿವಾಯ ನಮಃ! ಅದಕ್ಕೇ ಆ ತರಹದ ಯಮನೋವು!
ಓಹೋ! ವಿಷಯ ಹೀಗಿದೆ ಅಂತ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಯಿತು. 'ಏ, ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮಾರಾಯಾ. ಸೈನ್ಯದ ವೈದ್ಯರು ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಡುವ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಇನ್ನೂ ಖರಾಬಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನ ಯೋಧರು ಗಾಯಾಳುಗಳಾಗಿ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತಾರೆ. ತ್ವರಿತ ಗತಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಸ್ತಿ ಜನರಿಗೆ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಚುಚ್ಚಬೇಕಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಡುನಡುವೆ ಸೂಜಿ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತ ಕೂತರೆ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಸೂಜಿ ಬದಲಾಯಿಸದೇ ಒಬ್ಬರಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಒಂದೇ ಸೂಜಿಯಲ್ಲಿ ಚುಚ್ಚಿದರೆ ಸೋಂಕು ತಗಲಿ ಲಫಡಾ ಆಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸೈನ್ಯದ ವೈದ್ಯರು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಉಪಾಯವೆಂದರೆ ಒಂದು ಸ್ಪಿರಿಟ್ ದೀಪವನ್ನು ಸೆಟಪ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವದು. ಅದರ ಜ್ವಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಸೂಜಿ ಹಿಡಿದುಬಿಡುವದು. ಕಾದು ಗರಮ್ ಆದ ಸೂಜಿ ಏಕ್ದಂ ಫುಲ್ sterile ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಚುಚ್ಚುವದು. ಮತ್ತೆ ಸೂಜಿಯನ್ನು ಬಿಸಿ ಮಾಡುವದು, ಮತ್ತೆ ಚುಚ್ಚುವದು,' ಅಂತ ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುವ ಪದ್ಧತಿ ವಿವರಿಸಿದರು. ಯಪ್ಪಾ! ಮೊದಲೇ ದಬ್ಬಣದಂತಹ ಸೂಜಿ. ಮೇಲಿಂದ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಯಿಸಿ ಚುಚ್ಚುತ್ತಾರೆ! ಟೋಟಲ್ ಶಿವಾಯ ನಮಃ! ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಡಾ. ಜೀ. ಟಿ. ಪಾಟೀಲರು ಇನ್ನೂ ಆ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸೂಜಿ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟೇ ಒಂದು ರೋಗಿಗೆ ಒಂದೇ ಸಲ. ಔಷದ ಹೀರಲು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸೂಜಿ, ಮತ್ತೆ ಚುಚ್ಚಲು ಮತ್ತೊಂದು ಅಂತ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತ ಕೂಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ. ಎಲ್ಲಿ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ ಪಾಟೀಲರು ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಬಂದಿದ್ದರೋ ಹೇಗೆ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರ rough & tough ಬಾಹ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನೋಡಿದರೆ ಮಿಲಿಟರಿ ಜನರಂತೆಯೇ ಇದ್ದರು. ದೊಡ್ಡ ಪರ್ಸನಾಲಿಟಿ. ಗರ್ಜನೆಯಂತಹ ಮಾತು. ಖಡಕ್ ಡಾಕ್ಟರ್.
ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮೇಡಂ ಹೊರಟುಹೋದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಧ್ಯಾನದ ಊಟದ ಸಮಯ. ದೀಪಾವಳಿಯ ಮುಖ್ಯ ದಿನ ಅಂತ ಬಡಾ ಖಾನಾ. ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ಜನ ನೆಂಟರೂ ಬಂದಿದ್ದರು.
'ಅಯ್ಯೋ! ದೀಪಾವಳಿಗೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಜಡ್ಡು ಬಂದು ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿಯಲ್ಲೋ! ಒಂದು ತಿನ್ನೋ ನಸೀಬಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಉಣ್ಣೋ ನಸೀಬಿಲ್ಲ,' ಅಂತ ಪರಿತಪಿಸುತ್ತ ಅಮ್ಮ ಊಟದ ತಯಾರಿಗೆ ಹೋದಳು. ಬಕಾಸುರನಂತಹ ನನಗೆ ಅವಳು ಮಾಡಿದ ತರಹತರಹದ ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಅದೃಷ್ಟವಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅಂತ ಅವಳ ಸಂಕಟ. ಏನು ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ? ಮುಂದೆ ಎರಡು ಮೂರು ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಆರಾಮಾದರೂ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ಪಥ್ಯ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ವಾರ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅದು ನಮ್ಮ ಪಾಲಕರ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವ ಪದ್ಧತಿ. ಆರಾಮಾಯಿತು ಅಂತ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಮೊದಲಿನ ಜೀವನಶೈಲಿಗೆ ಬಂದು, ಮೊದಲಿನ ರೂಟೀನ್ ಆಹಾರ, ವಿಹಾರ ಶುರುಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಅನಾರೋಗ್ಯ ಮತ್ತೆ ಮರುಕಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಅವರ ತತ್ವ. ಹಾಗಾಗಿ ಪಥ್ಯ ಮುಂದುವರೆಯಬೇಕು. ಪಥ್ಯ ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ದೀಪಾವಳಿಯ ಫಳಾರ ಎಲ್ಲ ಹರೋಹರವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಾರಬ್ಧ!
ಸಂಜೆ ಹೋಗಿ ಯಾರೋ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿ ಕೊಟ್ಟ ಸಿರಪ್, ಗುಳಿಗೆ ತಂದುಕೊಟ್ಟರು. ಸಿರಪ್ ಮಸ್ತ ಸಿಹಿಸಿಹಿಯಾಗಿತ್ತು. ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರ mixture ಹಾಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಕಹಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಗುಳಿಗೆಗಳೂ ಸಣ್ಣವಿದ್ದವು. ದೊಡ್ಡ ಹೊನಗ್ಯಾ ಸೈಜಿನಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡ ಸೈಜಿನ ಗುಳಿಗೆಗಳ ತೊಂದರೆ ಅಂದರೆ ಅವನ್ನು ನುಂಗಲೇ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯವರು ಮತ್ತೆ ಪುಡಿ ಮಾಡಿ ನೀರಲ್ಲಿ ಕದಡಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮತ್ತೆ ಕೆಟ್ಟ ಕಹಿ ನೀರು. ಮೊದಲೇ ಕಹಿ ಸಿರಪ್ ಪ್ರಾರಬ್ಧ. ಜೊತೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು. ಆದರೆ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿ ಕೊಟ್ಟ ಸಿರಪ್ ಸಿಹಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ದೊಡ್ಡ ಮಾತು.
ಆ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಸಿಹಿ ಅಂತ ಏನಾದರೂ ಸೇವಿಸಿದ್ದರೆ ಅದು ಆ ಸಿಹಿ ಸಿರಪ್ ಮಾತ್ರ. ಬಾಕಿ ಎಲ್ಲ ವರ್ಜ್ಯ. ಪಥ್ಯದ ಊಟ.
ನಂತರ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಮಲಾಪುರ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಾಯಿಯವರ ಹತ್ತಿರ ಟ್ರೀಟ್ಮೆಂಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ಜಾಸ್ತಿ ಸಲ ಜ್ವರ ಬಂದು ಮಲಗಿದ ನೆನಪೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸ್. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಬರೋಬ್ಬರಿ ಓದಲು ಕಲಿತಿದ್ದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸಾವಿರಾರು ಮಕ್ಕಳ ಪುಸ್ತಕಗಳ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪ್ರಪಂಚ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಓದುವದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋದೆ. ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಮಾಳಮಡ್ಡಿಯ ಹಾದಿ ಬೀದಿ ಅಲೆಯುತ್ತ, ಮಾವಿನ ಕಾಯಿ, ಹುಂಚಿ ಕಾಯಿ, ಪ್ಯಾರಲ ಕಾಯಿ ತಿಂದು, ನೀರು ಕುಡಿದು, ನಂತರ ಬಾಕಿ ದಾಂಡಿಗ ಹುಡುಗರಂತೆ ದಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ ಜಡ್ಡು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಪರಂಪರೆಗೆ ಒಂದು ಬ್ರೇಕ್ ಬಿತ್ತು.
ನಂತರ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ನಾವೇ ಆ ಏರಿಯಾ ಬಿಟ್ಟು ಕರ್ನಾಟಕ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿ ಕೆಳಗಿನ ನಿರ್ಮಲ ನಗರದ ಸ್ವಂತ ಮನೆಗೆ ಶಿಫ್ಟಾದ ಮೇಲೆ ಮಾಳಮಡ್ಡಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿ ದೂರವಾಗಿಬಿಟ್ಟರು. ಹೊಸ ಏರಿಯಾದ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಜನ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿಯನ್ನು ಟ್ರೈ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಫಿಟ್ ಆದವರು ಡಾ.ಧಡೂತಿ ಅನ್ನುವ ಡಾಕ್ಟರ್. ಈಗ ತೀರಿಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಧಡೂತಿ. ಸಣ್ಣ ಪರ್ಸನಾಲಿಟಿ. ಭಾಳ ಮೃದು ಸ್ವಭಾವದ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಡಾಕ್ಟರ್. ಅವರು ಕೊಡುತಿದ್ದ mixture ಕೂಡ ತುಂಬಾ ಸಿಹಿಯಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಸಹಿತ ಬಹಳ ನಾಜೂಕಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಒಂದೇ ಸಲ ಎರಡು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟರೂ ಏನೂ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಡಾ. ಧಡೂತಿ ಒಮ್ಮೆ ನನಗೆ ಒಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಕಮ್ಮಿ ಕಮ್ಮಿಯಂದರೂ ಒಂದು ಇಪ್ಪತ್ತು ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಚುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆಪರಿ ಜಡ್ಡು ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯೋಣ ಬಿಡಿ.
ನಾವೆಲ್ಲಾ ಡಾ. ಧಡೂತಿಯವರಿಗೆ ಬೇಗನೆ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಆಗದೇ ಇದ್ದವರು ಅಂದರೆ ತಂದೆಯವರೇ. ಅವರು ಹೇಳಿ ಕೇಳಿ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ. ಪಾಟೀಲರ ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಪೇಷಂಟ್. ಮೇಲಿಂದ ಇಬ್ಬರೂ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬೇರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ಒಮ್ಮೆ ತಂದೆಯವರು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಜಡ್ಡು ಬಿದ್ದರು. ಹೊಸ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಂದಿ ಕೊಟ್ಟ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಏನೂ ಫಲಕಾರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರನ್ನೇ ಹೌಸ್ ವಿಸಿಟ್ ಗೆ ಕರೆದು ಬರಬೇಕಾಯಿತು. ಅವರ ಮನೆ ದೂರದ ಬಾಗಲಕೋಟೆ ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಹತ್ತಿರವೆಲ್ಲೋ ಇತ್ತು. ಅಷ್ಟು ದೂರದಿಂದ ತಮ್ಮ ಸ್ಕೂಟರ್ ಮೇಲೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ಮೊದಲಿನ ಹೌಸ್ ವಿಸಿಟ್ ತರಹವೇ. ಬಂದು, ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿ, ಏನು ಒಂದು ತಮ್ಮ ಟ್ರೇಡ್ಮಾರ್ಕ್ ದಬ್ಬಣದ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಹೆಟ್ಟಿದರು ನೋಡಿ. ಅಷ್ಟೇ. ಆ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಯಮನೋವಿಗೆ 'ಕುಂಯ್ಕ್!' ಅಂತ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸೌಂಡ್ ಮಾಡಿದ ತಂದೆಯವರು ನಂತರ ಮುಸುಕು ಹಾಕಿ ಮಲಗಿ ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ತಾಸು ಜಬರ್ದಸ್ತ್ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿ ಎದ್ದುಬಿಟ್ಟರು. ಜ್ವರ, ಅದು, ಇದು ಎಲ್ಲ ಫುಲ್ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿಹೋಗಿತ್ತು. ಅದು ಡಾ. ಜೀ.ಟಿ. ಪಾಟೀಲರ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕಮಾಲ್. ಮೂವತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಅದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ದೊಡ್ಡ ಜೋಕ್. ನಂತರ ಜೀಟಿ ಪಾಟೀಲರ ಸಂಪರ್ಕ ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತ ಬಂತು. ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತೀರಿಯೂ ಹೋದರು ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ಸಿಗಲಿ.
ಡಾಕ್ಟರ್ ಜೀ.ಟಿ. ಪಾಟೀಲರು, ಅವರ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಕೊಡುವ ಪದ್ಧತಿ, ಅವರ ಕೆಟ್ಟ ಕಹಿ ಔಷಧಗಳು, ಅವರ rough & tough exterior ಬಗ್ಗೆ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವರು ಒಬ್ಬ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವೈದ್ಯರಾಗಿದ್ದರು. ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಔಷಧಿ, ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಲೇಬಾರದು ಅಂತ ಅವರ ಧೃಡ ನಂಬಿಕೆ. ಬರೋಬ್ಬರಿ ನೆನಪಿದೆ. ಹತ್ತು ಬಾರಿ ಹೋದರೆ ಐದು ಬಾರಿ ಏನೂ ಔಷಧಿ, ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡದೇ ಕಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆರೋಗ್ಯದ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿದರು. 'ಏನಾಗಿಲ್ಲ ತೊಗೋ. ಏನೂ ಬ್ಯಾಡ. ಮುಂದ ಹೆಚ್ಚಾದ್ರ ನೋಡೋಣಂತ. ನಡಿ ಈಗ ಮನಿಗೆ,' ಅಂತ ಹೇಳಿ ವಾಪಸ್ ಕಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ತಪಾಸಣೆ ಫ್ರೀ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೋ ವಿಪರೀತ ಕಾಳಜಿಯ ಪಾಲಕರು. ಸ್ವಲ ಮೈ ಬಿಸಿಯಾದರೂ, 'ಒಮ್ಮೆ ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲ ಡಾಕ್ಟರ್ ಕಡೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಬಿಡೋಣ. ನಡಿಯೋ,' ಅಂತ ಎತ್ತಾಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೇಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಜೀ.ಟಿ.ಪಾಟೀಲರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗೋಣ ಅಂದ ಮರುಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲ ಆರಾಮ್ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು ಅಂತ ನಮ್ಮ ಜೋಕ್. ಅವರ ದವಾಖಾನೆ ಮುಟ್ಟುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವರ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಹೆದರಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಫುಲ್ ಆರಾಮ್. ಹಾಗಾಗಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕ್ಯಾನ್ಸಲ್. ಅವರೇ ಕೊನೆಯ ಡಾಕ್ಟರ್ ಅಷ್ಟು selective ಆಗಿ ಅತಿ ಕಮ್ಮಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಟ್ಟವರು. ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ, ಅದೂ ಈ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ, ಬೇಕಾಗಲಿ ಬೇಡವಾಗಲಿ over treatment ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ಜಾಸ್ತಿ. ಅಮೇರಿಕಾದ over treatment ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. ಅದರ ಮೇಲೆಯೇ ನಿಂತಿದೆ ಔಷಧ ಕಂಪನಿಗಳ ಲಾಭ ನಷ್ಟ. Excessive / unnecessary medication is a sad reality.
ಇರಲಿ. ೧೯೭೮ ರ ದೀಪಾವಳಿ ಹಾಗೆ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು. ಯಾವದೇ ತರಹದ celebration ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಒಣ ಒಣ. ತಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ, ಪಟಾಕಿ ಸಹಿತ ಎಲ್ಲ ಪಥ್ಯದ ಕಾಟದಿಂದ ನೇಪಥ್ಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಿತು.
ಈ ವರ್ಷದ ದೀಪಾವಳಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಇಡೀ ಮನೆತನಕ್ಕೆ ಸೂತಕ ಬಂದುಹೋಗಿದೆ. ಅತ್ಯಂತ ಹಿರಿಯ ಕಸಿನ್ ಒಬ್ಬವ ತೀರಿಹೋದ. ೬೮ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿತ್ತು. ಸ್ವಲ ದಿವಸಗಳ ಹಿಂದೆ ಜಡ್ಡು ಬಿದ್ದು, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಸೇರಿದ್ದ. ಮೊನ್ನೆ ನಿಧನನಾದ. ಜಾಸ್ತಿ ತೊಂದರೆ ಪಡಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಪುಣ್ಯ. ಮನೆ ಕಡೆ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಸೆಟಲ್ ಆಗಿ ಆರಾಮ್ ಇದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದೂ ಓಕೆ. ಆದರೂ ಕುಟುಂಬದ ಒಬ್ಬ ಸದಸ್ಯ ಮೇಲೆ ಹೋದ. ಸೂತಕ ಬಂತು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆನೋ ಏನೋ. ಅದನ್ನು ಒಂದು ಹತ್ತು ದಿನಕ್ಕೆ ಮುಂದೂಡಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಫರಕ್. ಜಾಸ್ತಿ ಏನಿಲ್ಲ.
'ಎಕ್ಕುಟ್ಟಿ ಹೋದ ದೀಪಾವಳಿ' ಅಂದಾಗ ನೆನಪಾಗುವದು ಹಳೆಯ ಸಿನೆಮಾ 'ನಝರಾನಾ'ದ ಹಾಡು. ಮುಕೇಶನ ಆರ್ದ್ರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ. ಅದ್ಭುತವಾದ ಗೀತಸಾಹಿತ್ಯವಿದೆ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಈ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. melodious ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ youtube ಮೇಲೆ ನೋಡುವದೇ ಜಾಸ್ತಿ. ನೋಡುವಾಗ 'ಅಯ್ಯೋ!ಪಾಪ,' ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ರಾಜ ಕಪೂರನ ನಝರಾನಾ (೧೯೬೧) ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಟ್ರಾಜಿಡಿ ಫಿಲಂ. ಮುಕೇಶನ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವದೇ ಸಂತೋಷ. ನೋಡಿಬಿಟ್ಟರೆ 'ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ!' ಫೀಲಿಂಗ್.
ನಿಮಗೆ ದೀಪಾವಳಿ ಶುಭಾಶಯಗಳು. ಗಡದ್ದಾಗಿ ಆಚರಿಸಿ.
ಯಾರ ದೀಪಾವಳಿಯೂ ನಝರಾನಾ ಫಿಲ್ಮಿನ ರಾಜ ಕಪೂರನ ದೀಪಾವಳಿಯಷ್ಟು ಖರಾಬ್ ಆಗದೇ ಇರಲಿ. ಬೇಕಾದರೆ ಕೆಳಗಿನ ಟ್ರಾಜಿಡಿ ಹಾಡಿನ ವೀಡಿಯೊ ದೀಪಾವಳಿಯ ಸಂಭ್ರಮಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನೋಡಿ!
Ek vo bhi deewaali thi, ek ye bhi deewaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai
Ek vo bhi deewaali thi, ek ye bhi deewaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai
Baahar to ujaala hai magar dil men andhera
Samajho na ise raat, ye hai gham ka savera
Baahar to ujaala hai magar dil men andhera
Samajho na ise raat, ye hai gham ka savera
Kya deep jalaayen ham ,taqadeer hi kaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai
Aise na kabhi deep kisi dil ka bujha ho
Main to vo musaafir hun, jo raste men luta ho
Aise na kabhi deep kisi dil ka bujha ho
Main to vo musaafir hun, jo raste men luta ho
Ai maut tu hi aa ja, dil tera sawaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai
Ek vo bhi deewaali thi, ek ye bhi deewaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai
Ek vo bhi deewaali thi, ek ye bhi deewaali hai
Ujada hua gulashan hai, rota hua maali hai.
ನನ್ನ ಹರಕುಮುರಕು ಭಾಷಾಂತರ. ನಮಗೆ ಕವಿತೆ ಗಿವಿತೆ ಬರೋದಿಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆ lyrics ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತವೆ. ಅದೂ ಹಳೆಯ ಹಿಂದಿ ಹಾಡುಗಳ lyrics ಎಷ್ಟು meaningful ಮತ್ತು ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲವೇ?
ಅವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇತ್ತು, ಇವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇದೆ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
ಅವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇತ್ತು, ಇವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇದೆ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
ಹೊರಗೆಲ್ಲ ಬೆಳಕಿದೆ ಆದರೆ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕತ್ತಲೆ
ಇದನ್ನು ರಾತ್ರಿಯೆಂದು ತಿಳಿಯದಿರು, ಇದು ದುಃಖದ ಹಗಲು
ಹೊರಗೆಲ್ಲ ಬೆಳಕಿದೆ ಆದರೆ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕತ್ತಲೆ
ಇದನ್ನು ರಾತ್ರಿಯೆಂದು ತಿಳಿಯದಿರು, ಇದು ದುಃಖದ ಹಗಲು
ಯಾವ ದೀಪ ಹಚ್ಚಲಿ, ಅದೃಷ್ಟವೇ ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
ಹೀಗೆ ಎಂದೂ ಯಾರ ಹೃದಯದ ದೀಪವನ್ನೂ ಆರಿಸಬೇಡ
ನಾನೊಬ್ಬ ಪಯಣಿಗ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ದರೋಡೆಗೊಳಗಾದೆ
ಹೀಗೆ ಎಂದೂ ಯಾರ ಹೃದಯದ ದೀಪವನ್ನೂ ಆರಿಸಬೇಡ
ನಾನೊಬ್ಬ ಪಯಣಿಗ, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ದರೋಡೆಗೊಳಗಾದೆ
ಏ ಸಾವೇ ಬಂದು ಬಿಡು, ಈ ಹೃದಯ ನಿನ್ನದೇ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
ಆವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇತ್ತು, ಇವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇದೆ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
ಅವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇತ್ತು, ಇವತ್ತೂ ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿ ಇದೆ
ಧ್ವಂಸವಾದ ಉದ್ಯಾನವಿದೆ, ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಾಲಿಯಿದ್ದಾನೆ
'Sir, We are already late. We must take off right away,' hurried the airplane captain.
'Wait yaar!' admonished the usual 2% politician and minister. He was seriously in trouble. He had realized that he had forgotten to bring a very very important thing before his maiden foreign trip. He immediately packed off some of his supporters and asked them to go and get it.Till that 'stuff' was found in Delhi markets in the middle of the night and brought back on board, the plane on which he was to travel could not take off. All were left in a huff and puff.
What was that important stuff that the minister had forgotten to bring along with him?
Medicines??? Important diplomatic documents?? Good try. No. That's not the right answer.
GUTKA (Tobacco, Areca nut, Lime etc. mixture. Chewed widely in India).
And the minister was?
Drum roll.................
Sharad Yadav, then the civil aviation minister.
This incident happened in 1999. Sharad Yadav was the civil aviation minister in Atal Bihari Vajpayee' cabinet. Then IC-814 airplane hijacking happened. After stopping in Amritsar, Lahore etc. the plane finally landed at Dubai. Some passengers, mainly seniors, women and children, were freed.
The freed passengers would have returned on their own, with or without government help. But, such situations are tailor-made for politicians to get mileage. Who was better positioned than the then civil aviation minister Sharad Yadav to get such mileage? He relentlessly pestered Vajpayee and got his approval to go on the special plane which was being sent to Dubai to bring home the freed passengers. Vajpayee was dealing with one of the worst crisis of his entire political career and he had to get rid of this pestering creature. So, he said, 'aap jaake leke aao! You go and get our people,' and focused on the negotiations to free the remaining hostages.
Time was of essence. Freed passengers wanted to get back home immediately. Understandable. But, the delay from government of India.
First, Sharad Yadav did not have a passport at all. Go figure! He did not even realize, till he was about board the plane, that one was needed before he could go to Dubai or anywhere. What to do? The whole government machinery was tasked with preparing a passport for this man on war footing. Excellent use of taxpayers' money! People ran like crazy. Multiple sorties were made between Delhi and Bihar to get the necessary documents and somehow a passport was made for the minister. Still it took close to 24 hours and that was the first delay. Freed passengers were being roasted in Dubai heat. As such UAE did not want to get involved at all. Only reason they even allowed the plane to land was USA put pressure after India asked USA intervene when diplomatic exchange between India and UAE did not yield results favorable to India.
After all this 'tamasha', when Sharad Yadav ji had boarded the plane and plane was ready to take off, he remembered that he had run out of his favorite GUTKA. One can do without food or drinks but GUTKA? No chance. So, the plane was stopped, some of his men took off to Delhi markets, found his brand of Gutka in the middle of the night and brought it on board. Only then the plane could take off. And the people who had gone through the nightmare of hijacking were waiting and waiting in Dubai without much help from anyone. This delay had added to their nightmare.
Sharad Yadav's buffoonery did not end here. When he landed at Duabi, papers were not in order. Dubai authorities were not ready to hand over passengers or the dead body of one killed passenger. Despite being a cabinet minister, he could not do anything and was treated like any other commoner, rightfully so. What difference it makes if you don't have commonsense to come prepared? Once again Vajpayee, US government had to weigh in on UAE government to make some concessions and let the passengers and this minister take off.
What a joke! What an inept politician! GUTKA GUTKA.....
Now that the Grand alliance has won the election in Bihar and the same Sharad Yadav, as the president of JD(U), is in full media focus. In full form. Getting a lot of exposure and mileage. Saw his picture appear so many times on my news feed, news etc. That's when I remembered this epic GUTKA episode.
Bihar has not hit the rock bottom yet. Only then there will be any change.
Source: IC-814 Hijacked! by Anil K. Jaggia and Saurabh Shukla
ನಿನ್ನೆ ನವೆಂಬರ್ ೧. ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವ. ಹಳೆಯ ತಮಾಷೆಯ ಘಟನೆಯೊಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಾಯಿತು.
೧೯೮೦ - ೮೨ ರ ಸಮಯ. 'ಗೋಕಾಕ ವರದಿ ಜಾರಿಗೆ ಬರಲಿ,' ಅಂತ ಚಳುವಳಿ ರಾಜ್ಯಾದಂತ ಜೋರಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲೂ ಚಳುವಳಿಯ ಕಾವು ಸಾಕಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಗೋಕಾಕರು ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಮಾಸ್ತರಿಕೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಗೋಕಾಕರು ಮತ್ತು ಅವರು ತಯಾರಿಸಿದ ವರದಿ ಅಂದರೆ ಧಾರವಾಡ ಮಂದಿಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ತರಹದ ಆತ್ಮೀಯತೆ, ಅಕ್ಕರೆ. ಮತ್ತೆ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ passionate ಚಳುವಳಿಗಾರರೂ ಇದ್ದರು.
ಎಲ್ಲದೂ ಕನ್ನಡಮಯವಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಆಶಯ. ಒಳ್ಳೆಯದೇ. ಎಲ್ಲ ನಾಮಫಲಕಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಫತ್ವಾ ಜಾರಿಯಾಯಿತು. ಅದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅಂಗಡಿ, ಬಿಸಿನೆಸ್ಸು, ಹೋಟೆಲ್ಲು ಅಂತಹವುಗಳ ನಾಮಫಲಕಗಳಿಗೆ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಎಲ್ಲರೂ ತಿಳಿದರು. ಫತ್ವಾ ಹೊರಡಿಸಿದವರ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶವೂ ಅದೇ ಇತ್ತು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಅದರ ಪ್ರಕಾರ ಅಂಗಡಿ ಜನ ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬೋರ್ಡುಗಳನ್ನು ಬರೆಯಿಸಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡರು. ಯಾರು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಆಗಲಿಲ್ಲವೋ ಅಂತವರ ಅಂಗಡಿ ಮುಂದೆ ಪ್ರತಿಭಟನೆ, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬೋರ್ಡುಗಳಿಗೆ ಡಾಂಬರ್ ಬಳಿಯುವದು ಇತ್ಯಾದಿ ಆಯಿತು ಅಂತ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಡಾಂಬರ್ ಡಬ್ಬಿ, ಪೇಂಟ್ ಬ್ರಷ್ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದ ವೀರಕೇಸರಿ ಡಾಂಬರ್ ಏಜೆಂಟುಗಳ ಚಿತ್ರ ಮರುದಿನ ಪೇಪರಿನಲ್ಲಿ ಬಂತು.
ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾದಲ್ಲೂ ಕೆಲವು ಜನ ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಇದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಅದು ಏನು ಹುಳ ಕಡಿಯಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟರು. 'ಅಂಗಡಿಗಳ ನಾಮಫಲಕಗಳು ಮಾತ್ರ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬದಲಾದರೆ ಸಾಲದು. ಜನರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದೆ, ಮನೆ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ನಾಮಫಲಕಗಳನ್ನೂ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು!' ಹಾಗಂತ ಒಂದು ಪತ್ರಿಕಾ ಪ್ರಕಟಣೆ ಕೂಡ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟರು. ಅದು 'ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ'ದಲ್ಲಿ ಬಂದೂ ಬಿಟ್ಟಿತು. 'ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದಿರುವ ನಾಮಫಲಕಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೇ ಬರೆಯಿಸಬೇಕು. ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಕಾಲಾವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಅವಧಿಯ ನಂತರವೂ ಯಾರ ಮನೆಯ ಮುಂದಾದರೂ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ನಾಮಫಲಕ ಕಂಡುಬಂದರೆ ಅಂತವರ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಲಾಗುವದು,' ಅಂತ ಸುದ್ದಿ. ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರಕಟಣೆ ಕೊಟ್ಟ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಹೆಸರುಗಳು, ಅವರ ಹುದ್ದೆಗಳು, ಅವರುಗಳು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆಗಳು, ಮಾಡಿದ ಸಾಧನೆಗಳು ಎಲ್ಲ ಇದ್ದವು. ಫ್ರೀ ಪಬ್ಲಿಸಿಟಿ.
ಆಗ ನಾನು ಇನ್ನೂ ಮೂರನೇ ಅಥವಾ ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಕನ್ನಡ ಓದುವದನ್ನು ಬರೋಬ್ಬರಿ ಕಲಿತಿದ್ದೆ. ಓದುವ ಹುಚ್ಚು ಸುಮಾರು ಹತ್ತಿತ್ತು. ಬರೆಯುವ ಹುಚ್ಚು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿತ್ತು. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಈಗ ದಿವಂಗತರಾಗಿರುವ ಶ್ರೀ ಕಲ್ಲಿನಾಥ ಕಾತ್ರಾಳೆ ಸರ್ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಸಾಹಿತಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಬರೆಯಲು ಅವರೇ ಸ್ಫೂರ್ತಿ. ಮತ್ತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಓದುವವರೇ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನೂ bookworm ಆಗಿದ್ದು ದೊಡ್ಡ ಮಾತಲ್ಲ.
'ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ' ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳಗಿನ ತನಕ ಫುಲ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾವದನ್ನೂ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. 'ಎಮ್ಮೆ ಕಳೆದಿದೆ', 'ಕೋಣ ಸಿಕ್ಕಿದೆ', ಅದು, ಇದು ಎಲ್ಲ ಫುಲ್ ಸ್ಕ್ಯಾನಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಫುಲ್ ರೀಡಿಂಗ್. ಆವಾಗಲೇ ಈ ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ರಕಟಣೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು.
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸುಮಾರು ಒಂಬತ್ತರ ಸಮಯ. ಅಮ್ಮ ಮುಂಜಾನೆಯ ತಿಂಡಿ ಪಂಡಿ ಮಾಡಿ, ಕೊಟ್ಟು, ಮುಗಿಸಿ, ಮಧ್ಯಾನದ ಅಡುಗೆ ತಯಾರಿ, ಇತ್ಯಾದಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಂದೆಯವರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನದ ಸ್ನಾನ, ಪೂಜೆ, ಅದರಲ್ಲಿ, ಇದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದರು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತದೆ.
ನಾನು ಮನೆ ಜನರಿಗೆ announcement ಮಾಡಿದೆ. 'ಏ, ಎಲ್ಲಾರೂ ಕೇಳ್ರಿ ಇಲ್ಲಿ. ಪೇಪರಿನ್ಯಾಗ ಸುದ್ದಿ ಬಂದದ ನೋಡ್ರಿ. ಎಲ್ಲಾರೂ ಅವರವರ ಮನಿ ಮುಂದಿನ ನಾಮಫಲಕ ಅಂದ್ರ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಕನ್ನಡದಾಗೇ ಬರೆಸಬೇಕಂತ. ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಟೈಮ್ ಕೊಟ್ಟಾರ. ಕನ್ನಡದಾಗ ಬರೆಸಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರ ಅಂತವರ ಮನಿ ಮುಂದ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡ್ತಾರಂತ,' ಅಂತ ಒದರಿ ಹೇಳಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಒಂದು ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಇತ್ತು. ಆದರ ಮೇಲೆ ತಂದೆಯವರ ಹೆಸರು ಇತ್ತು. ಅಷ್ಟೇ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹೆಸರಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಮತ್ಯಾವದೇ ತರಹದ ನಾಮಫಲಕ ಇತ್ಯಾದಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ಆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಾಮಫಲಕ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲೇ ಇತ್ತು. ಅದು ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಹಿಂದಿನದು ಅಂದರೆ ೧೯೬೦ ರ ಕಾಲದ್ದು. ತಂದೆಯವರು ನೌಕರಿ ಶುರುಮಾಡಿ, ಮನೆ ಅಂತ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾಡಿಸಿದ್ದು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಮೊದಲು ಮಾಳಮಡ್ಡಿಯ ಭಾಡಿಗೆ ಮನೆ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. ಹೊಸದಾಗಿ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಕವಿವಿ ಕೆಳಗೆ ಇರುವ ನಿರ್ಮಲ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಅದೂ ಜೊತೆಗೆ ಬಂದು, ಹೊಸ ಮನೆ ಗೋಡೆ ಮೇಲೆ ಮುಂಬಾಗಿಲಿನ ಪಕ್ಕ ಸ್ಥಾಪಿತವಾಗಿತ್ತು.
'ಅಲ್ಲಿ ಕೂತು ಏನು ಒದರ್ತಿಯೋ??' ಅಂತ ಆಕಡೆಯಿಂದ ತಾಯಿಯವರು ಒದರಿದರು. ನಾನು ಸಹಜ ಮಾತಾಡಿದ್ದೇ ಇಲ್ಲ. ಒದರಾಡುವದು, ಚೀರಾಡುವದು, ಬೈದಾಡುವದು ನಮ್ಮ ಮಾತಿನ ಸಹಜ ಶೈಲಿ.
ಅವರಿಗೆ ಸರಿ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ತಿಳಿಯಿತು. ಆಕಡೆ ಹೋಗಿ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿದೆ. ಅದೇ ಸುದ್ದಿ.
'ಹಾಂಗೇನು? ಯಾರು ಹಾಂಗಂತ ಸ್ಟೇಟ್ಮೆಂಟ್ ಕೊಟ್ಟಾರ?' ಅಂತ ಕೊಂಚ ಅಸಹನೆ ಮಿಶ್ರಿತ ಆಕ್ರೋಶಭರಿತ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಕೇಳಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಅಂತದ್ದೆಲ್ಲ ನೌಟಂಕಿ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟೇ ಇಷ್ಟವಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಿರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ನೈತಿಕ ಸತ್ವ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಅವರ ನಿಲುವು.
ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದ ಕೆಲವು ಜನರ ಹೆಸರು ಹೇಳಿದೆ. ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾದ ಪ್ರಭೃತಿಗಳೇ. ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾದ so called ದೊಡ್ಡ ಹೋರಾಟಗಾರರೇ, ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳೇ. ಕೆಲವರು ಗೋಕಾಕ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದರು. ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಟೈಮ್ ಪಾಸ್ ಹೋರಾಟಗಾರರು. ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಮಾಸ್ತರ್ ಮಂದಿ. ಮೊದಲೇ ಕೆಲಸ ಕಮ್ಮಿ. ಅದನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡದೇ, ಬರೀ ಇಂತಹದೇ ಎಡಬಿಡಂಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತ, ಸಂಜೆಯಾದೊಡನೆ ರಸ್ತೆ ಕೂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಳು ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತ, ಊರ ಸುದ್ದಿ ಮಾತಾಡುತ್ತ, ರಾತ್ರಿ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೋಗಿ, ಊಟ ಗೀಟ ಮಾಡಿ, ಮುಚ್ಚಾಕಿಕೊಂಡು ಮಲಕೊಂಡುಬಿಡುವ ದೊಡ್ಡ ಮಂದಿ. ಎಲ್ಲರ ಪರಿಚಯವಿತ್ತು. ಹೆಚ್ಚಿನವರೊಂದಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯತೆ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಹಾಗಂತ ಅವರು ಮಾಡಿದ್ದೆಲ್ಲ ಸರಿ ಅಂತ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅಂತೇನೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಹಾಗೆಯೇ. It's OK to disagree without being disagreeable.
'ಬರೇ ಇದs ಆತು ಈ ದೊಡ್ಡ ಮಂದಿದು! ಕನ್ನಡ ಭಾಷಾದ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ ತೋರಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಬ್ಯಾರೆ ಏನೂ ಹೊಳಿಲಿಲ್ಲ ಏನು ಇವರಿಗೆ? 'ಮನಿ ಮುಂದಿನ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಬದಲು ಮಾಡ್ರೀ. ಕನ್ನಡದಾಗ ಬರೆಸಿರಿ,' ಅಂತ ಅನ್ಕೋತ್ತ. ಬರೇ ಹುಚ್ಚಾಟ,' ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಅವರದ್ದೇ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ brush off ಮಾಡಿದರು.
ಆದರೆ ನಾನು ಬಿಡಬೇಕಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚಿನ build up ಕೊಟ್ಟೆ. 'ಏ, ಏನಂತ ತಿಳ್ಕೊಂಡೀ? ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಕನ್ನಡದಾಗ ಬರೆಸಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರ ಮನಿ ಮುಂದ ಬಂದು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡ್ತಾರಂತ. ನಮ್ಮನಿ ಮುಂದಿನ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಒಳಗದ. ಏನು ಮಾಡೋಣ? ಅವರು ಬಂದು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರೇ?!' ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಟೆನ್ಶನ್, ಆತಂಕ. ಯಾರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು?
ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದ ತಂದೆಯವರು ನಕ್ಕರು. 'ಅದಕ್ಯಾಕ ಚಿಂತಿ ಮಾಡ್ತಿಯೋ? ಇನ್ನೊಂದು ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಮಾಡಿಸೋಣ ತೊಗೋ. ಶುದ್ದ ಕನ್ನಡದಾಗ!' ಅಂತ ಹೇಳಿದರು. ಅವರದ್ದು 'take it easy' ಅನ್ನುವ ನಿಯಮ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ತಲೆ ಬಿಸಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ತಲೆ ಬಿಸಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ವಿಷಯಗಳು ಬಹಳ ಕಮ್ಮಿಯಿರುತ್ತವೆ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅದು ವ್ಯರ್ಥ. ಇದು ಅವರ ಫಿಲಾಸಫಿ. very practical ಮನೋಭಾವ ಬಿಡ್ರಿ ಅದು. ನಮಗೋ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಚಿಂತೆ, ಟೆನ್ಶನ್.
ತಂದೆಯವರ ಮಾತು ಕೇಳಿದ ಅಮ್ಮ ರೈಸ್ ಆದರು. 'ಏ, ಏನು ಕನ್ನಡದಾಗ ಹೊಸ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಮಾಡಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಹೊಂಟೀರಿ? ಸುಮ್ಮನಿರ್ರಿ. ನಾನೂ ನೋಡ್ತೇನಿ ಯಾರು ಬಂದು ಏನು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮತ್ತೊಂದು ಮಾಡ್ತಾರ ಅಂತ. ಏನು ಆಟಾ ಹಚ್ಚ್ಯಾರ ಏನು?' ಅಂತ ಅಬ್ಬರಿಸಿದವರು ಅಮ್ಮ. ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದೆನಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ ಇಂತಹ ಹುಚ್ಚಾಟಗಳು, ನೌಟಂಕಿಗಳು ಒಟ್ಟೇ ಸೇರುವದಿಲ್ಲ ಅಂತ.
'ಇರಲಿ ತೊಗೋ. ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಅಂಗಡಿ ಬೋರ್ಡ್ ಬದಲಾವಣೆ ಆಂದೋಲನ ನಡೆದದ. ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾ ಒಳಗ ಅಂಗಡಿ ಜಾಸ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಹಾಂಗಾಗಿ ಮನಿ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಚೇಂಜ್ ಮಾಡಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಹೊಂಟಿರಬೇಕು. ಇನ್ನೊಂದು ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಮಾಡಿಸೋಣ ತೊಗೋ. ಕನ್ನಡದಾಗ ಚಂದಾಗಿ ಬರೆಸೋಣ. ಏನು ಒಂದು ಇಪ್ಪತ್ತು ಮೂವತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಆಗಬಹುದು,' ಅಂದರು ತಂದೆಯವರು. cool as cucumber ಟೈಪಿನ ಕೂಲ್ ಮಂದಿ ಅವರು.
'ಏ, ನೀವು ಸುಮ್ಮನ ಇರ್ರಿ. ರೊಕ್ಕದ ವಿಷಯ ಅಲ್ಲ. ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಗೀಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಏನೂ ಹೊಸಾದು ಮಾಡಿಸೋ ಜರೂರತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಕನ್ನಡ ಮಂದಿದು ಇದ್ದಿದ್ದೇ. ಬರೇ ಮಂಗ್ಯಾನಾಟ. ಶುದ್ಧ ನೌಟಂಕಿ,' ಅಂದರು ಅಮ್ಮ. ಆಟದಿಂದ ಹುಚ್ಚಾಟ, ಹುಚ್ಚಾಟದಿಂದ ಮಂಗ್ಯಾನಾಟವಾಯಿತು ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಸಿಟ್ಟು, ಆಕ್ರೋಶ ಬರುತ್ತಿದೆ ಅಂತ ಅರ್ಥ. ನಾನೋ ಮೊದಲೇ ಪ್ರಳಯಾಂತಕ. ಅವರಿಗೆ ಏನೂ ಸಿಟ್ಟು ಬರದಿದ್ದಾಗಲೇ ಕೆತ್ತೆಬಜೆ ಕಿತಬಿ ಮಾಡಿ ಅಮ್ಮನ ಬೀಪಿ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗಂತೂ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ irritate ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಾಂಗೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಹ್ಯಾಂಗೆ? ಹಾಗೆಂದುಕೊಂಡು ನನ್ನ ಕೆತ್ತೆಬಜೆ ಕಾರ್ಬಾರದ notch ಒಂದು ಸುತ್ತು ಏರಿಸಿದೆ.
'ಅವರು ಬಂದು ಮನಿ ಮುಂದ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಿದರೆ? ಆವಾಗ ಏನು ಮಾಡೋದು? ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಮನಿ ಮುಂದ ಬಂದು ಒದರಾಟ, ಚೀರಾಟ ಎಲ್ಲ ಮಾಡಿ, ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಿದರೆ? ಆವಾಗ???' ಅಂತ ಫಿಟ್ಟಿಂಗ್ ಇಟ್ಟೆ. ಅಷ್ಟು ಸಾಕಾಯಿತು ಅಮ್ಮನ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ ಸ್ಪೋಟವಾಗಲಿಕ್ಕೆ.
'ಬರಲಿ ನೋಡೋಣ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರದ್ದೂ ಕೈ ಹೀಂಗ ತೊಗೋತ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರ ನೀವೆಲ್ಲಾ ನೋಡೀರಂತ. ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಥಡಾಯಿಸ್ತಿನಿ. ಏನು ಆಟಾ ಹಚ್ಚ್ಯಾರ ಏನು?' ಅಂತ ಶುದ್ಧ ಮಾಳಮಡ್ಡಿ ವೈಷ್ಣವ ಆಚಾರ್ರ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹೂಂಕರಿಸಿತು ಅಮ್ಮ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದಾಗ ಹವ್ಯಕ ಭಾಷೆ ಗೋವಿಂದವಾಗಿ ಏಕ್ದಂ ಆ ಖಡಕ್ ಭಾಷೆ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಹತ್ತನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ, ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿಗೇ, ಸಿರ್ಸಿಯಿಂದ ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಅದೂ hardcore ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಅಗ್ರಹಾರದಂತಿದ್ದ ಮಾಳಮಡ್ಡಿಗೆ ಬಂದು ನೆಲೆಗೊಂಡವರು. ಅಲ್ಲಿನ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿಯೇ hardcore ಅನ್ನುವ ಹಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಖಂಡ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷ ಅಂತಹ ಮಾಳಮಡ್ಡಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಸಹವಾಸ ದೋಷ! ದೋಷದ ಫಲ!
'ಏನು ಮಾಡಾಕಿ ನೀನು? ಹಾಂ? ಏನು ಮಾಡಾಕಿ ಅಂತ? ಬಂದು ಮನಿ ಮುಂದ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡವರಿಗೆ ಏನು ಮಾಡಾಕಿ? ದೊಡ್ಡ ಡೌಲು ಬಡಿತಿಯಲ್ಲಾ?' ಅಂತ ನನ್ನ ಮುಂದುವರೆದ ಕಿತಾಪತಿ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಇನ್ನೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಟೈಮ್ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಟೈಮ್ ಪಾಸ್ ಕೆತ್ತೆಬಜೆ.
'ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹೇಳು. ಆವಾಗ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಹೆಸರು ಹೇಳಿದ್ಯಲ್ಲಾ? ಪ್ರಕಟಣೆ ಕೊಟ್ಟಾರ ಅಂತ. ಅವರ ಹೆಸರು ಹೇಳು ನೋಡೋಣ!' ಅಂತ ಕೋಪದಿಂದ ಕೇಳಿದರು ಅಮ್ಮ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದೆ.
'ಬರಲಿ, ಬರಲಿ. ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬರಲಿ. ನೋಡೋಣ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಹಿಡಿದು ಕೇಳತೇನಿ. ಒಬ್ಬಬ್ಬರದ್ದೂ ಆವಾಜ್ ಗಪ್ (ಬಂದ್) ಮಾಡಿಸೇ ಕಳಸ್ತೇನಿ. ಬಿಡಂಗಿಲ್ಲ,' ಅಂದು ಸೀರೆ ಮಡಿಕೆ ಎತ್ತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲೆ ಸೊಂಟಕ್ಕೆ ಸಿಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಎಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಈಗಲೇ ಬೆಳವಡಿ ಮಲ್ಲಮ್ಮನಂತೆ ವೀರಗಚ್ಚೆ ಹಾಕಿ ಕನ್ನಡ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಮೇಲೆ ಮೇಲೆ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟರೇನೋ ಅಂತ ಸಂಶಯ ಬಂತು. ನೋಡಿದರೆ ವೀರಗಚ್ಚೆ ಹಾಕಿ ಆಕಡೆ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಸುಲಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಹೋದರು. ಅಡುಗೆಗೆ ಬೇಕಲ್ಲ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಹವ್ಯಕ ಮಂದಿಯ ಅಡುಗೆ ಆಗುವದಿಲ್ಲ. 'ಅಕಿ ಬೆಳವಡಿ ಮಲ್ಲಮ್ಮ. ನೀ ಹೆಗಡೆ ಮಳ್ಳಮ್ಮ' ಅಂತ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಆ ದಿನಗಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೇ ಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೆಳವಡಿ ಮಲ್ಲಮ್ಮನ ಪಾಠ ಬೇರೆ ಇತ್ತಲ್ಲ ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ. ಮಂದಿಗೆ ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ಹೆಸರಿಡುವದರಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿದ ಕೈ ನಾವೆಲ್ಲ. All in good jest.
'ಏನು ಮಾಡಾಕಿ? ಬರೇ ಬಾಯಿ ಮಾಡಿದರೆ ನಡೆಯಂಗಿಲ್ಲ. ಅವರು ಬಂದು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡ್ತಾರ. ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಯಾಕ ಕನ್ನಡದಾಗ ಬರೆಸಿಲ್ಲ ಅಂತ ಕೇಳಿ ಜೋರ್ ಮಾಡ್ತಾರ. ಬೈತಾರ. ಒದರ್ತಾರ. ಏನು ಮಾಡಾಕಿ?' ಅಂತ ಮತ್ತೂ ಬತ್ತಿ ಇಟ್ಟೆ.
ಹೀಗೆ ಚಾಲೆಂಜ್ ಒಗೆದರೆ ಅಮ್ಮ ಬಿಟ್ಟಾರೆಯೇ? ಅವರ ವಂಶದ ಸ್ತ್ರೀಯರೆಲ್ಲ ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿಯರು. ಹೆದರಿಕೆ, ಪದರಿಕೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಏನೇ ಇದ್ದರೂ ಆರಾಮ್ ನಿಭಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೋ ಮಂದಿ.
'ನಾನೂ ಅವರನ್ನು ಕೇಳ್ತೇನಿ, 'ಅಲ್ಲರೀಪಾ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯಾರ, ದೊಡ್ಡ ಕನ್ನಡ ಅದೂ ಇದೂ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೋತ್ತ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿರಿ. ಮೊದಲು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡ್ರಿ. ನಿಮ್ಮೊಳಗ ಎಷ್ಟು ಮಂದಿ ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕೀರಿ? ಹೇಳ್ರೀ. ಹೇಳ್ರೀ? ಯಾರ್ಯಾರು ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕೀರಿ. ಹೇಳ್ರೀ?' ಅಂತ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಸವಾಲ್ ಒಗಿತೇನಿ ನೋಡು. ನೋಡೋಣ ಏನು ಹೇಳ್ತಾರ ಅಂತ. ನನಗ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲೇನು? ಇಷ್ಟು ಮಂದಿಯಾಗ ಒಬ್ಬರ ಮಕ್ಕಳೂ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹೋಗೋದಿಲ್ಲ. ನೋಡಿದರೆ ಕೆಲವು ಮಂದಿಯಂತೂ ಕನ್ನಡ ಮಾಸ್ತರುಗಳು ಬ್ಯಾರೆ. ಅಂತವರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಬಾಲವಾಡಿಯಿಂದಲೇ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕ್ಯಾರ. ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕಲಿಕ್ಕೆ ಏನು ಧಾಡಿಯಾಗಿತ್ತು? ಮಾಡಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಒಂದೂ ಮಾಡಂಗಿಲ್ಲ. ಮ್ಯಾಲಿಂದ ಹೀಂಗ ಉದ್ಯೋಗಿಲ್ಲದ ಯಬಡ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾವ ನೋಡು ಈ ಯಡಬಿಡಂಗಿ ಮಂದಿ. ಬಂದರೆ ಬರಲಿ. ಬರೋಬ್ಬರಿ ಗಜ್ಜು ಅದ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ,' ಅಂತ ಸಣ್ಣಗೆ ಆರ್ಭಟಿಸುತ್ತ ಇನ್ನೂ ಸಿಪ್ಪೆಯಿದ್ದ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಕಾಯಿ ಸುಲಿಯುವ ಶೂಲ ಅಂದರೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಹುಗಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ ಪಿಕಾಸಿಗೆ ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಚುಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟರು. ಬಂದ ಸಿಟ್ಟಷ್ಟೂ ಆದರ ಮೇಲೆಯೇ ಹೋಯಿತೋ ಏನೋ. ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಎಲ್ಲ ಊರಕಡೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆದು ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೆಯೇ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಸಿಪ್ಪೆ ಗಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆಯುವದು ನಮ್ಮ ಜನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಬಿಡಿ. ಅದೂ ಬರದಿದ್ದರೆ ಹವ್ಯಕರಾಗಿ ಏನುಪಯೋಗ?
ಅಮ್ಮನ ಆರ್ಭಟ ನಿಂತಿರಲಿಲ್ಲ. 'ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಅಂತ ಸ್ಟ್ರೈಕ್. ಮನಿ ಮುಂದ ಬಂದರೆ ಬರಲಿ ಹೇಳತೇನಿ. 'ನೋಡ್ರಿ, ನಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕೇವಿ. ಹಾಂಗಂತ ನಾವೇನೂ ಅಶಿಕ್ಷಿತ ಮಂದಿಯಲ್ಲ. ಹೆಂಗಸಾಗಿ ನಾನೇ BA ಡಿಗ್ರಿ ಹೋಲ್ಡರ್ ಇದ್ದೇನಿ. ಹಿಸ್ಟರಿ ಮೇಜರ್. ಸೈಕಾಲಜಿ, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮೈನರ್. ೧೯೬೭ ರಲ್ಲೇ BA ಮುಗಿಸೇನಿ. ನಾವೂ ಸಹಿತ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೇ ಹಾಕಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಕನ್ನಡದವರು ಅಂದ ಮ್ಯಾಲೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಕನ್ನಡದಾಗೇ ಕಲಿಯಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೇ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕೇವಿ. ನಮ್ಮಿನಿಯಾಗ ಕನ್ನಡ ಸೇವಾ ಎಲ್ಲ ಛಲೋತ್ನಾಗೇ ನಡಸೇವಿ. ಸಾಕಷ್ಟು ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕ, ಪತ್ರಿಕೆ ಎಲ್ಲ ರೊಕ್ಕ ಕೊಟ್ಟು ತರ್ತೇವಿ. ಎಲ್ಲಾರೂ ಓದ್ತೇವಿ. ಮಂದಿಗೂ ಓದಸ್ತೇವಿ. ಕನ್ನಡ ಸೇವಾ ಅಂದರೆ ಬರೇ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಚೇಂಜ್ ಮಾಡಿಸೋದು ಅಲ್ಲ. ಹೋಗಿ ನಾವು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಮೊದಲು ಮಾಡಿ ಬರ್ರಿ. ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕಿ ಬರ್ರಿ. ನಂತರ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಬದಲಾಯಿಸೋಣ. ಕನ್ನಡದಾಗ ಬರೆಸೋಣ. ತಿಳೀತಾss?' ಅಂತ ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಝಾಡಿಸಿಬಿಡತೇನಿ ನೋಡು. ತಿರುವ್ಯಾಡಿ ಒಗಿತೇನಿ,' ಅನ್ನುತ್ತ ಮುಕ್ಕಾಲು ಸಿಪ್ಪೆ ಸುಲಿದಿದ್ದ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಯನ್ನು ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ರೋಷದಿಂದ ಶೂಲಕ್ಕೆ ಚುಚ್ಚಿ, ಉಳಿದ ಸಿಪ್ಪೆ ತೆಗೆದು ಒಗೆದರು.
'ಏ, ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ತೊಗೊಂಡು ಬಾರ. ದೇವರಿಗೆ ಒಡೆದು ಕೊಡ್ತೇನಿ,' ಅಂತ ಒಳಗಿಂದ ದೇವರ ಮುಂದೆ ಕೂತ ತಂದೆಯವರು ಬೋಂಗಾ ಹೊಡೆದರು. ದಿನಕ್ಕೊಂದು ತೆಂಗಿನಕಾಯಿಯನ್ನಂತೂ ಒಡೆಯಲೇಬೇಕು. ಹಾಗಾಗಿ ಮೊದಲು ದೇವರಿಗೇ ಒಡೆದು ನಂತರ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಹಾ ಮಾಡುವದು ಪದ್ದತಿ.
'ಏ, ಬಂದೆ ಇರ್ರಿ. ಏನು ಗಡಿಬಿಡಿ ಮಾಡ್ತೀರಿ? ಇಲ್ಲೆ ಇವಾ 'ನಿಮ್ಮ' ಅಡ್ನಾಡಿ ಮಗ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಅದು ಇದು ಅಂತ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ತಲಿ ತಿನ್ನಲಿಕತ್ತಾನ. ನೀವು ಬ್ಯಾರೆ. ಅಅಅss,' ಅಂತ ಅನ್ನುತ್ತ ಸುಲಿದ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಕೊಡಲು ಒಳಗೆ ಹೋದರು. ಅಡ್ನಾಡಿ, ಗಿಡ್ನಾಡಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ನನ್ನನ್ನು ಬೈಯಬೇಕಾದರೆ 'ನಿಮ್ಮ' ಮಗ. ಇರಲಿ ಎಲ್ಲ ಅಮ್ಮಂದಿರ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ ಡೈಲಾಗ್ ಅದು. ನಮಗೋ ಇನ್ನೂ ತಿಮಿರು. ಹ್ಯಾಂಗೂ ಅಮ್ಮ ರೈಸ್ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ನೋಡೋಣ ನನ್ನ ಕಿತಾಪತಿ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ ಸಹನೆ ಯಾವಾಗ ಖಾಲಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿದೆ. ಅದು ಎಂದಿನ modus operandi.
'ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ನೀ ಖರೆ ಅಂದರೂ ಅವರಿಗೆ ಹೀಂಗೇ ಬೈದು ಕಳಸಾಕಿ? ಖರೇ?' ಅಂತ ಮತ್ತೂ ಕಡ್ಡಿಯಿಟ್ಟೆ. ಅಮ್ಮ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಜೋರ್ದಾರ, ಜಬರ್ದಸ್ತ್, ಖಡಕ್ ಮಾತಾಡಿದರೂ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ smooth operator. ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ diplomatic. ಹಾಗೆಲ್ಲ ಉಲ್ಟಾ ಸೀದಾ ಮಾತಾಡಿ, ಜಗಳಾಡಿದ್ದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ನನಗೆ ಸೀದಾ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಒಂದೂ ತಿಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಜೋರು ಮಾತು ಅಷ್ಟೇ.
'ಮತ್ತs ಸುಮ್ಮನೆ ಬಿಡತೇನಿ ಏನು? ಈಗ ನೀ ನನ್ನ ಭಾಳ ಕಾಡಬ್ಯಾಡ. ಈ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ಭಾಳ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದದ ನನಗ. ಇನ್ನೂ ಸಿಟ್ಟು ಬಂತು ಅಂದ್ರ ಅವರು ನಮ್ಮನಿಗೆ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬರೋಕಿಂತ ಮೊದಲು ನಾನೇ ಅವರ ಮನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಿಬರ್ತೇನಿ. ತಿಳಿತೇನು?' ಅಂದುಬಿಟ್ಟರು ಅಮ್ಮ.
ಹ್ಯಾಂ!? ಇದೇನು? ಗೇಮ್ ಫುಲ್ ಚೇಂಜ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತಲ್ಲ? ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದವರು ಅವರು. ಅದೂ ಒಂದು ವೇಳೆ ನಾಮಫಲಕ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸದಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ. ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಅವರ ಮಂಗಾಟಗಳಿಂದ ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದಿರುವ ಅಮ್ಮ ತಾನೇ ಅವರುಗಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಜಬರಿಸಿ, ಝಾಡಿಸಿ ಬರುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಗಝಬ್ ಹುಯಿ ಗವಾ ರೇ!
'ಏನಬೇ, ಏನು ಹಾಂಗದ್ರ? ಹಾಂ?' ಅಂತ ವಿವರಣೆ ಕೇಳಿದೆ. ನಂಬಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾದದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿದರೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರಣೆ ಕೇಳುವಾಗ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ 'ಬೇ' ಕೂಡ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆವಾಗ ಆ ಬೇ. ಈಗ bay area. San Francisco bay area.
'ಏ, ಮತ್ತೇನೋ? ಅವರವರ ಮನಿಗೇ ಹೋಗಿ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಸರೀತ್ನಾಗಿ ದಬಾಯಿಸಿ ಹೇಳತೇನಿ. 'ಅಲ್ಲರೀಪಾ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯಾರ, ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡ್ತೇವಿ ಅಂತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಪೇಪರಿನ್ಯಾಗ ಕೊಟ್ಟೀರಲ್ಲಾ. ನೀವೆಲ್ಲಾ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಕನ್ನಡದ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಾಕ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕಲಿಲ್ಲ? ಅದನ್ನು ಮೊದಲು ಹೇಳ್ರೀ. ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸಲಿಕ್ಕೆ ನಾ ಬಂದೇನಿ. ನೀವೇನು ನಮ್ಮ ಮನಿ ಮುಂದ ಬಂದು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡ್ತೀರಿ? ನಾನೇ ಮೊದಲು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಾಕಿ. ನಮ್ಮಂತವರು ಭಾಳ ಮಂದಿ ಇದ್ದೇವಿ. ನಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ನಾವು ನಮಗ ತಿಳಿದಂಗ ಕನ್ನಡದ ಸೇವಾ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕ ರೊಕ್ಕ ಕೊಟ್ಟು ತೊಗೊಂಡು, ಓದಿ, ಮಂದಿಗೂ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಇದ್ದೇವಿ. ನೀವು ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಬರೇ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಬದಲಾಯಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಕರೆ ಕೊಟ್ಟೆ. ಬೋರ್ಡ್ ಮ್ಯಾಲೆ ಡಾಂಬರ್ ಹಚ್ಚಿ ಬಂದೆ ಮಾಡ್ತೀರಿ. ಇದೆಲ್ಲ ಹುಚ್ಚಾಟ ಮಾಡಿದ ಮಹಾನುಭಾವರು ಏನು ಮಾಡ್ಯಾರ ಅಂತ ನೋಡಿದರೆ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ಕಾನ್ವೆಂಟ್ ಸಾಲಿಗೆ ಕಳಿಸಿ, ಟಸ್ ಪುಸ್ ಅಂತ ಮನಿಯೊಳಗೂ ಅಸಡ್ಡಾಳ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾತಾಡಿಸಿ ಖುಷಿ ಪಡ್ತೀರಿ ನೋಡ್ರಿ. ಅಲ್ಲಾ? ಇದೇ ಏನ್ರೀ ನಿಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೀತಿ? ಹಾಂ?' ಅಂತ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಆವಾಜ್ ಹಾಕಿ ಬರ್ತೇನಿ. ಬಿಡಂಗಿಲ್ಲ. ಏನಂತ ತಿಳ್ಕೊಂಡಾರ?' ಅನ್ನುತ್ತ ಭುಸುಗುಡುತ್ತಲೇ ಒಳಗೆ ಕೆಲಸ ನೋಡಲು ಹೋದರು.
ಈ ಲಫಡಾ ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಆಗಲಿರುವ ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮುಖಾಮುಖಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾರೂ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಗೀಕ್ ಏನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾದ ಯಾವದೇ ಜನ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಗೀಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಬದಲು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಮನೆ ಮೇಲೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಬರೆಸಿದ್ದವರೂ ಏನೂ ಚೇಂಜ್ ಮಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಆ ಪ್ರಕಟಣೆ ಓದಿರಲಿಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆ ನಾಮಫಲಕ ಚಳುವಳಿಗೇ 'ನಾಮ' ಬಿದ್ದಿರಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಅನೇಕ ಯಡವಟ್ಟು ಚಳುವಳಿಗಳ ಹಣೆಬರಹವೇ ಅಷ್ಟು.
ನನಗೆ ಇವತ್ತಿಗೂ ಒಂದು ಸಂಶಯವಿದೆ. ಎಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಖಡಕ್ ಧಮಕಿ ಆ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡುವ ಯಬಡ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟರೋ ಹೇಗೆ? ಅಮ್ಮನಿಗಂತೂ ಆವತ್ತು ಸಾಕಷ್ಟು ರೋಷ ಬಂದಿತ್ತು. ಅದು ಸಾತ್ವಿಕ ರೋಷ. ಮತ್ತೆ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಬಣ್ಣ ಕೂಡ ಬಯಲಾಗಿತ್ತು. ಅಮ್ಮ ಕೂಡ ಆ ಕುರಿತು ನೆರೆಹೊರೆಯಲ್ಲಿ ಟಾಮ್ ಟಾಮ್ ಹೊಡೆದಿದ್ದರೋ ಏನೋ. ಎಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಆಕ್ರೋಶ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದು ಹೋರಾಟಗಾರರ ಕಿವಿಗೂ ಹೋಗಿ ಮುಟ್ಟಿ, 'ಏ, ಹೆಗಡೆ ಬಾಯಾರು ಭಾಳ ಜೋರ್ ಅದಾರು. ಮತ್ತ ನಮ್ಮ ಭಾಂಡಾ ಎಲ್ಲ ಬರೋಬ್ಬರಿ ತಿಳಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಾರು. ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡಾಕ ಹೋದ್ರ ನಮ್ಮ ಮಾರ್ಯಾದಿನs ಹೋಕ್ಕೈತಿ. ಎಲ್ಲರೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಸಾಲಿಗೆ ಹಾಕ್ರಿ ಅಂತ ಜಗಳಾ ತೆಗೆದು ಕುಂತರು ಅಂದ್ರ ಮುಗೀತು ಕಥಿ. ಯಾಕ ಸುಮ್ಮನs?' ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡು ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡುವ ಆಲೋಚನೆ ಬಿಟ್ಟು, ಮುಂದಿನ ಚಳುವಳಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋದರೋ ಏನೋ? ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಉದ್ಯೋಗಿಲ್ಲ ಅಂದವರಿಗೆ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಚಳುವಳಿಗೇನು ಕಮ್ಮಿಯೇ?
ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೇಮ ಹೀಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂನಲ್ಲೇ ಓದಿದದವರು. ಅಣ್ಣ, ನಾನು ಎಂಟನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಿಂದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮೀಡಿಯಂ. ಅದೂ ನಮ್ಮ KEBHS ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂ ಇತ್ತು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ ಮಾಸ್ತರುಗಳೇ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದರು ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಆಕಸ್ಮಾತ ಅವರು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸದಿದ್ದರೆ ಅಥವಾ ನಾವೇ, 'ಬೇಡ. ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂನಲ್ಲೇ SSLC ತನಕವೂ ಓದುತ್ತೇವೆ,' ಅಂದಿದ್ದರೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಪಾಲಕರು ಏನೂ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ cousins ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂನಲ್ಲೇ ಓದಿದವರು. ಒಬ್ಬರಕಿಂತ ಒಬ್ಬರು ಮುಂದೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. 'ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣವಾಗಬೇಕು. ಅದೇ ಅತ್ಯುತ್ತಮ,' ಅಂತ ನಮ್ಮ ಪಾಲಕರ ದೃಢ ನಂಬಿಕೆ. ಹಾಂಗಾಗಿ ನಾನು, 'ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಬೇಡ,' ಅಂತ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದಾಗಲೂ ಕ್ಯಾರೇ ಮಾಡದೇ ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗೇ (ಬಡಿದು) ಅಟ್ಟಿದ್ದರು. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಶಾಲೆ ದೂರದಲ್ಲಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಮೊದಲು ಆಟೋ ರಿಕ್ಷಾ, ನಂತರ ಬಸ್ಸು ಇತ್ಯಾದಿಗಲ್ಲಿ ಸ್ಟೈಲ್ ಆಗಿ ಹೋಗಬಹುದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅವರ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್, ಬೂಟು, ಹ್ಯಾಟು ಎಲ್ಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಮಕಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಾಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಸೇರಿಬಿಡಬೇಕು ಅಂತ ನಮ್ಮ ಆಸೆ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವದು ಅಂದರೆ ಪರಮ ಬೋರು. ಇನ್ನು ಹೋಗಲೇಬೇಕು ಅಂತ ದರಿದ್ರ ಕರ್ಮವಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ಟೈಲ್ ಹೊಡೆಯಲು ಅನುಕೂಲವಿದ್ದ ಶಾಲೆಗೇ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಅಂದಿನ ಚಿಣ್ಣ ಆಸೆ. ಸೇರಿದ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆ ಎಲ್ಲ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೂ simple living, high thinking ಮಾದರಿಯ ಶಾಲೆ. ಎಲ್ಲ ಸರಳ. ಮತ್ತೆ ಮನೆ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೇ ಇತ್ತು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ಕಡೆಯ ಎಲ್ಲರೂ ಓದಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿಯೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಾದ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೇರೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಅಮ್ಮ consideration ಗೇ ತಂದುಕೊಂಡಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. It was out of question.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕ. ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಕನ್ನಡದ ಚಂದಮಾಮ, ಬಾಲಮಿತ್ರ, ಇಂದ್ರಜಾಲ ಕಾಮಿಕ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ನನ್ನ ಫೇವರಿಟ್. ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಅಮರ ಚಿತ್ರ ಕಥೆ, ಭಾರತ ಭಾರತಿ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಇದ್ದವು. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಓದಿದ್ದೇ ಓದಿದ್ದು. ಕಸ್ತೂರಿ, ಕರ್ಮವೀರ ಅಮ್ಮನ ಫೇವರಿಟ್. ಅವುಗಳನ್ನು ಈಗ ಸುಮಾರು ಅರವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಓದಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವು ನಡುವೆ ನಿಂತುಹೋದ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಿಟ್ಟು ಸದಾ ಓದಿದ್ದಾರೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ಲೈಬ್ರರಿ, ಕವಿವಿ ಲೈಬ್ರರಿಗಳ ಫುಲ್ ಉಪಯೋಗ. ಓದದ ಕನ್ನಡದ ಒಳ್ಳೆ ಕಾದಂಬರಿಗಳಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನಂತೂ ಫುಲ್ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೇಮಿ. ಅವರು ಓದುವದೆಲ್ಲ ಕನ್ನಡವೇ. ಮೊದಲು ನಾನೂ ಅವಳ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಓದಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ತಿಳಿಯಲಿ ಬಿಡಲಿ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಓದುವದು. ನನ್ನ ಕನ್ನಡ ಓದಿನ ಚಟ ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಾಲಕರನ್ನು ಚಿಂತೆಗೂ ದೂಡಿತ್ತು. ೧೯೮೩ ರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಮಿತ್ರ ಮತ್ತು ಅವನ ಅಣ್ಣ ನನಗೆ ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿ ಓದುವ ಹುಚ್ಚು ಹಚ್ಚಿಬಿಟ್ಟರು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಫುಲ್ ಶಿವಾಯ ನಮಃ! ಆಗ ಕೇವಲ ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಅಷ್ಟೇ. ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪತ್ತೇದಾರಿ, ರೋಚಕ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದುವದು ಎಷ್ಟು ಸರಿಯೋ ತಪ್ಪೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು. 'ಏ, ಭಾಳ ಮಿಸ್ಟರಿ ನಾವೆಲ್ ಓದಿದರೆ ಮುಂದ ಮೇಸ್ತ್ರಿ ಆಗ್ತಿ ನೋಡು,' ಅಂತ ಮನೆಯವರು ಮೆತ್ತಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. 'ಹೋಗಲಿ, ಓದುತ್ತಾನೆಯೇ ಹೊರತೂ ಮತ್ತೇನೂ ಭಾನಗಡಿ ಮಾಡುವದಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ಸಾಕು,' ಅಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಏನೂ ಹೇಳದೇ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು. ಮತ್ತೆ ಅವನ್ನೇನೂ ಖರೀದಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಲೈಬ್ರರಿ ಮಾಲು. ಮುಂದೆ ತಂತಾನೇ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಕಡೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನ ಹರಿಯಿತು. ಧಾರವಾಡದ ಎಲ್ಲ ಲೈಬ್ರರಿಗಳಲ್ಲಿ, ಕವಿವಿ ಲೈಬ್ರರಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕನ್ನಡದ ಎಲ್ಲ ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆ ಆಗ ಪತ್ತೇದಾರಿ ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಜಮಾನಾ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಯಾರೂ ಜಾಸ್ತಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ೧೯೮೫ ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ಹುಚ್ಚು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಯಿತು. ಮನೆಯವರು ಮೇಲೆ ನೋಡಿ ಕೈಮುಗಿದಿರಬೇಕು. ನಂತರ fiction ಓದಿದ್ದೇ ಭಾಳ ಕಮ್ಮಿ. non-fiction ಓದಿದ್ದೇ ಜಾಸ್ತಿ. ಅದೂ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಕಮ್ಮಿ. ಆದರೂ ಕನ್ನಡದ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ದಿನಗಟ್ಟಲೇ, ಪಟ್ಟು ಬಿಡದೇ, ಒಂದೇ ಗುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಸವಿನೆನಪುಗಳು ಬೇಕಾದಷ್ಟಿವೆ. ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ರಿಟೈರ್ ಆದ ಮೇಲೆ ಫುಲ್ ಟೈಮ್ ರೀಡರ್ ಆದ ಕೂಡಲೇ ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಓದಬೇಕು. ಈಗ ಇರುವ ಲಿಮಿಟೆಡ್ ಟೈಮಿನಲ್ಲಿ ಓದಬೇಕಾದ ಹಲವಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು prioritize ಮಾಡಿ ಓದಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕನ್ನಡದ ಅನೇಕ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಬ್ಯಾಕ್ ಸೀಟಿಗೆ ಹೋಗಿವೆ.
ತಂದೆಯವರದ್ದು ಕನ್ನಡದ ಓದು ಕಮ್ಮಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರು ಇಂದಿಗೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದುವ popular science, international events, spirituality, self help, ಮುಂತಾದ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಆಗ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು, ಪುಸ್ತಕಗಳು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗಲೂ ಜಾಸ್ತಿಯಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರು ಖಾಯಂ ಓದಿದ್ದು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ Reader's Digest. ಸುಮಾರು ೬೫ ವರ್ಷದಿಂದ ಬಿಟ್ಟೂ ಬಿಡದೇ ಓದಿದ್ದಾರೆ. ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಪರಮ ದುಬಾರಿ ಪತ್ರಿಕೆ ಅದು. ಆದರೂ ನಾವು ಅದರ ಅಷ್ಟು ಹಳೆಯ ಚಂದಾದಾರರು. ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ಹಳೆಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಇವೆ. ಮತ್ತೆ Reader's Digest ಅಂದರೆ ಅದೊಂದು ಚಟ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆರ್ಟಿಕಲ್ ಓದಿದರೆ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹತ್ತು ಪುಸ್ತಕಗಳ ರೆಫರೆನ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವನ್ನು ಕೊಂಡು ಓದಬೇಕು. ಓದದಿದ್ದರೆ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲ. ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದ ತಂದೆಯವರ ದೋಸ್ತರು, 'ಏನು ತಂದುಕೊಡಲಿ?' ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ ಬಾಕಿ ಜನ ಹಾಳುವರಿ ಇಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಅದು ಇದು ತರಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಪುಸ್ತಕ ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಓದಿದವರು ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಆಗ ಅವೆಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಕಾಸು ಕೊಟ್ಟರೂ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರೇಮ ನಿರಂತರ. ಬೇರೆ ವಸ್ತುಗಳ ಮೇಲೆ ರೊಕ್ಕ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವಾಗ ದೂಸರಾ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದರೂ ಮಾಡಿಯೇವು. ಆದರೆ ಪುಸ್ತಕದ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ನಮ್ಮದು ಬಿಂದಾಸ್ ಖರ್ಚು. ಈಗೂ ಅಷ್ಟೇ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಮನೆಯವರ ಹತ್ತಿರ ಅಷ್ಟಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ತೆತ್ತಿಸಿ ಕೊಡಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಪೂರ್ತಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಹಾಗಲ್ಲ. ಗುದ್ದಾಡಿಯಾದರೂ ಓದಿ ಮುಗಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದೇನೋ ಅಂತಾರಲ್ಲ....ಅಪ್ಪನ ರೊಕ್ಕ ಉಡಾಯಿಸುವಾಗ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಸ್ವಂತ ರೊಕ್ಕ ಉಡಾಯಿಸುವಾಗ ಏಕ್ದಂ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತದೆಯಂತೆ!
ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮುದ್ದಾಂ ಕನ್ನಡ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕುವದು. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡುವದು. maximum ಕನ್ನಡ ಓದುವದು ಮತ್ತು ಓದಿಸುವದು. ಇವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿನ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೇಮದ ಪರಿ. ಯಾರೂ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಚಲನಚಿತ್ರ ಪ್ರಿಯರಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ನೋಡಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಿನೆಮಾ ಬಂದರೆ ಮುದ್ದಾಂ ನೋಡಿದ್ದೇವೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಒಳ್ಳೆ ಹಿಂದಿ ಸಿನೆಮಾಗಳತ್ತ ಆಸಕ್ತಿ ಜಾಸ್ತಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಧಾರವಾಡ ಕಡೆ ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಅವೇ ಜಾಸ್ತಿ ಪಾಪ್ಯುಲರ್. ಹೇಳಿಕೇಳಿ ಮುಂಬೈ ಕರ್ನಾಟಕ.
ನಿನ್ನೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವ. ಇದೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಯಿತು. ಕನ್ನಡದ ಸೇವೆ, ಪ್ರೇಮ, ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಬಲಿದಾನ ಎಲ್ಲ ದೊಡ್ಡ ಮಾತುಗಳು. ಅವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮಂತವರಿಗೆ ಅಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡಬೇಕು, ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು, ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತೇನೂ ಇಲ್ಲ. ನಾವು, ನಮ್ಮ ಪಾಲಕರು ಮಾಡಿದ್ದೊಂದೇ ಸರಿ, ಬೇರೆಯವರು ಮಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪು ಅಂತಲೂ ಅಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ನಾಮ್ಕೇವಾಸ್ತೆ ಮನೆ ಮುಂದೆ ನೇಮ್ ಪ್ಲೇಟ್ ಒಂದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ತಾವು ಖುದ್ದು ಕನ್ನಡದ ಮಾಸ್ತರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಮೀಡಿಯಂ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಕಿ, ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಬೇರೆಯಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಬಳಸಿ, ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ನಾಮಫಲಕ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿದೆ ಅನ್ನುವ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಪ್ರಕಟಣೆ ಕೊಡುವದು ತಪ್ಪಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬಾಲಿಶ , ಸ್ಟುಪಿಡ್ ಅಂತ ಅನಿಸಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ನಿಜ.
ಕಿರಿಕ್ ಕೀರ್ತಿ ಎಂಬ anchor ನ ಕೆಳಗಿನ ವೀಡಿಯೊ ನೋಡಿಬಿಡಿ. ಅದರಲ್ಲಿನ ಸಂದೇಶದೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಪೂರ್ತಿ ಸಹಮತವಿದೆ.
ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಓದಿ, ಬರೆದು, ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಇತರೆ ಕನ್ನಡಿಗರೊಂದಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗೆಲ್ಲ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಿಬಿಟ್ಟರೆ ಕನ್ನಡದ ಬಳಕೆ, ಉಳಿಕೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕನ್ನಡದ ಒಳ್ಳೆ ಪುಸ್ತಕ, ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ರೊಕ್ಕ ಕೊಟ್ಟು ಕೊಂಡು, ಓದಿ, ನೋಡಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟಾಯಿತು. ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಪ್ರಕಾಶಕರೂ ಕೂಡ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು e-books ಮಾಡುವತ್ತ ಗಮನಹರಿಸಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮಂತವರು ನಮ್ಮದೇ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ e-books ಗಳನ್ನೇ ಓದುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು prefer ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡ ಸಿನೆಮಾಗಳು. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ೫% ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಡಿಫರೆಂಟ್ ಆಗಿರುತ್ತವೆ. ಬಾಕಿಯೆಲ್ಲ ಶುದ್ಧ ಡಬ್ಬಾ. ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಸಿನೆಮಾ ಅಂತ ನೋಡುತ್ತ ಕೂಡಲಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಚಿತ್ರ ಮಾಡುವವರು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಸಾಕು. ಮತ್ತೆ ನಾವು ಡಬ್ಬಾ ಅನ್ನುವಂತಹ ಚಿತ್ರಗಳಿಂದಲೇ ಅವರಿಗೆ ಲಾಭವಾಗುತ್ತಿದೆ ಅಂತಾದರೆ ಸರಿ ಬಿಡಿ. ಅವರ audience ಬೇರೆಯೇ ಇದ್ದಾರೆ ಅಂತಾಯಿತು. That's perfectly fine. ಮತ್ತೆ ಕನ್ನಡ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ದಯಮಾಡಿ online ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿ. ರೊಕ್ಕ ಕೇಳಿದರೂ ಕೊಟ್ಟು online ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ನೀವು ಹಾಗೆ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದರೆ ಯಾರೋ pirated ಕಾಪಿ ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇಳಿಸಿಕೊಂಡು ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಮತ್ತೇನು ಮಾಡೋಣ? online ನೋಡಲು ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಡುವದು ಸುಲಭ ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ. ಮಾಡಿಕೊಡಿ ಅಂತ ಕೋರಿಕೆ
ಕನ್ನಡ ಸೇವೆ ಗೀವೆ, ಬಲಿದಾನ ಅಂತ ದೊಡ್ಡ ಮಾತೆಲ್ಲ ನಾವು ಪುಂಗೋದಿಲ್ಲ. ಬಳಕೆ ಅನ್ನುತ್ತೇವೆ. ಮಾಡಿಕೊಂಡೇ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಜಾಸ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ one size fits all ಅನ್ನುವ ಹುಂಬಗುದಕಿತನ ಯಾವ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ನಮಗೆ ಸರಿ ಕಾಣುವದಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡ ಸೇವೆ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ.
